In kleuren heb ik al menig verhaal verteld. Nu een keertje in geuren.
Laatst fietste ik weer eens door Bergambacht en drong de weezoete geur van koekenbakker Casteleijn mijn neus binnen. Mijn gedachten gingen terug naar mijn jonge jaren op Hoograven. Bij westenwind kwam diezelfde geur op ons af, toen van de koekfabriek van de Coöp. Dat was een hele verbetering ten opzichte van de stank van wat in de volksmond de Benenkluif genoemd werd en die ons in Tuinwijk met enige regelmaat parten speelde. In een fabriek aan de Vecht werden dierenbotten verbrand tot beenzwart dat voor de raffinage van suiker gebruikt werd en nog voor wat andere toepassingen tot nut was. De overlast van maden, vliegen en ratten en van verschrikkelijke stank was voor de gemeente Utrecht reden het bedrijf uit de stad te laten verplaatsen. Dat tot grote opluchting van de buurtbewoners. Wij waren een jaar of acht eerder al verhuisd en ‘genoten’ inmiddels van genoemde weeë vanillelucht.
Utrecht had nog een derde fabriek die zich duidelijk met geuren manifesteerde, de koffiebrander Douwe Egberts aan het Amsterdam-Rijnkanaal maar daar merkte ik alleen wat van als ik daar in de buurt was.
Het koken van mijn buren geeft soms onverwachte geuren.
Al geniet ik vaak meer van de natuurlijke geuren uit mijn tuin.
Met het zomerse weer gaan weer de geuren van de BBQ’s overheen.
In de winter geniet ik dan weer van de houtkachel van een van mijn buren.
Zonnige groet,
Spruitjeslucht? Alles met rook is voor mij reden te vluchten