“Kan ik u helpen?”
“Dat weet ik niet” is mijn antwoord. Verbaasd, nee vertwijfeld kijkt ze me aan. Om zich een houding te geven pakt ze een kledingstuk in haar handen. Toch lijkt me mijn antwoord terecht. Ik wil haar een goede kans geven maar of ik inderdaad op bevredigende wijze geholpen word moet ik maar afwachten.
“Ik ben op zoek naar een korte broek maar die lijkt me wat te groot.” De bermuda die ze in haar handen heeft, we zouden er bijna met zijn tweetjes in passen. En waar anderen het over coronakilo’s hebben als ze aangekomen zijn ben ik juist door corona kilo’s kwijtgeraakt.
De vraag wat mijn maat is kan ik niet beantwoorden, ik heb geen idee welke schaal ze hier hanteren. Bij een geklede pantalon is dat anders dan bij een spijkerbroek bijvoorbeeld. Maar het meisje heeft er kijk op en pakt meteen de goede maat.
Het is een Outlet en de mogelijkheid te passen ontbreekt. Er blijkt geen centimeter voorhanden maar ik ben natuurlijk niet voor een gat te vangen en haal mijn broekriem uit de broek die ik aan heb. Op het oog past de nieuwe short, en ik kan altijd ruilen.
“Groen is erg gewild”, verwijzend naar de kleur van de nieuwe broek. Het lijkt haar een sterk verkoopargument.
“Dat is dan een goede reden om hem niet te nemen”, plaag ik, “maar pak ‘m maar in”.
Eenmaal thuis trek ik hem aan, hij zit als gegoten.
