Mijn favoriete hapje bij de borrel is toch wel leverworst. En dan graag de enige echte, die van de Utrechtse slager Vocking. Vroeger alleen in de Domstad verkrijgbaar, nu ook in de wijde omgeving.
De naam veroorzaakt hier en daar enige hilariteit. De relatie met het Engelse fucking is natuurlijk snel gelegd. Zo herinner ik me dat ik Katja een keer tegenkwam op de terugweg van de markt. Op haar vraag wat ik gekocht had meldde ik onder andere Vockingworst. Ze schoot in een door mij niet direct begrepen lach. ‘Fucking worst!’ Het kwartje viel bij mij (het was nog in de guldentijd). Mijn voorstel de klinkers in haar naam dan ook maar in u’s te veranderen kregen haar stil.
Wanneer mijn Ierse schoondochter hier komt wil ze nog wel eens zo’n worstje voor me meenemen. Meestal met het verzoek een tweede even in onze koelkast te stallen. Die gaat dan later naar Dublin, ook daar woont een kenner!
