Een koude vochtige grijze deken ligt over de polder. Het zicht is beperkt, ik schat minder dan twintig meter. Reden om de snelheid extra in de gaten te houden. De weg is nauwelijks te zien. De chauffeur voor me draait zijn auto bij het verkeerslicht rechtsaf, het dorp in. Ik heb het gevoel alleen gelaten te worden. Mijn enige baken, mijn voorganger is weg. Zoek het zelf maar uit fluister ik tegen mezelf.
Ik rijd deze weg al jaren bijna dagelijks, ken iedere bocht, iedere hobbel. Maar onder deze omstandigheden raak ik volledig gedesoriënteerd. Mijn gevoel voor afstand is weg, bochten, zijwegen komen later dan ik me herinner.
Veel later dan normaal draai ik de auto onze parkeerplaats op, opgelucht!
Hehe veilig aangekomen ?
altijd voorzichtig al kan je voor verrassingen komen te staan
Heel herkenbaar! Ik reed vroeger vaak ‘s avonds laat naar Groningen, over de Afsluitdijk. Bij mist had ik geen houvast meer, want er was heel weinig verkeer op de weg: hoe ver kan ik nog kijken? Af en toe kwam er “gelukkig” een roekeloze rijder mij inhalen en had ik weer eventjes houvast!
hier in de polder natuurlijk ook, van tijd tot tijd