Eerlijk gezegd vond ik het af en toe knap lastig. Twaalf dagen in Duitsland en dan stel ik me in op twaalf dagen Duits spreken. Bij de eerste overnachting moest dat ook maar de zeven dagen aan de Elbe kwamen we terecht bij een Duitser die van 1985 tot 2002 in Landgraaf woonde en maar al te graag liet horen het Nederlands nog behoorlijk onder de knie te hebben. Wel met een accent dat prins Bernhard niet zou hebben misstaan.
De tussenstop in Sauerland, ik berichtte daar eerder over, spraken we de Rotterdamse dame met haar Duitse vriend en ook hij had wat jaren in ons kikkerlandje gewoond dus ook hij moest laten zien dat hij onze mooie taal aardig machtig was.
De laatste drie dagen zaten we in Bad Bentheim, een paar kilometer van de grens met Twente. Onze gastheer, ook een Duitser, sprak volgens eigen zeggen de taal van het grensgebied, een taal waarmee hij het in de Randstad niet zou redden maar best verstaanbaar. Kromhollands noemde hij het.
Zoals gezegd, ik vond dat best lastig. Natuurlijk begrijp ik dat ze, en dan vooral de eerste twee, wilden laten zien dat ze onze taal spreken, ik zou zelf niet anders gedaan hebben. Maar op die manier kwam ik zelf nooit lekker in mijn Duits. Steeds schakelen want in restaurant en winkel moest dan wel weer de taal van de oosterburen gesproken worden.
Lastig maar toch ook weer een leuke ervaring!
