“Hé, opa Carel”, verbaasd kijk ik op. Zo noemen ze me op de school van de kleinkinderen wanneer ik daar tekenles geef. Ik verwacht dat niet te horen op de nieuwjaarsreceptie van de seniorenvereniging van het bedrijf waar ik lang geleden werkte.
Het blijkt de oma te zijn die in de ruimte naast mijn lokaal aan een groepje kookles geeft, een van de andere keuzes in het Crea circuit. Blijkt ze de vrouw van een collega te zijn, nooit geweten!
Verder heb ik met menig ander kort of iets langer een praatje gemaakt. Het is toch leuk om mensen af en toe weer te zien met wie je jarenlang met plezier hebt samengewerkt. En dat zijn er heel wat.
Vroeger organiseerde ik dat feest zelf met een paar anderen. Maar een jaar of vijf, zes geleden hebben we het stokje overgedragen. Na 2020 was ik niet meer geweest, eerst wegens corona en vorig jaar omdat het samenviel met mijn persoonlijke nieuwjaarsreceptie. Dus er viel wel wat bij te praten.
Het viel me trouwens mee hoeveel mensen ik nog bij naam en toenaam ken. Soms was het wel diep graven. Niet zozeer bij de directe collegae maar wel bij mensen met wie de contacten wat incidenteler waren.
