“Hallo Gerard!” We staan bij de pont te wachten en Gerard is een van degenen die eraf komt. Geen reactie, vreemd, zou hij ons niet gehoord hebben? We proberen het nog een keer.
Gerard zat zijn petje af en is ineens Gerard niet meer, we hebben ons vergist. We verontschuldigen ons bij de man.
Vaak meen je mensen op afstand te herkennen aan hun kleding, de manier van lopen. En dat kan wel eens mis gaan. Deze ‘Gerard’ had ongeveer hetzelfde postuur, de bij onze Gerard passende soort kleding en hetzelfde petje. En vooral dat laatste, de pet, maakte het dat zijn gezicht in het passeren verborgen bleef.
Gisteren gingen we een stukje fietsen met zwager en schoonzus. Hij zette, anders dan we gewend zijn van hem, een pet op. “Mijn haar wordt wat dunner en ik heb mijn kop verbrand, dus maar iets op mijn hoofd!” Het is dat we het zagen gebeuren maar we herkenden hem haast niet. Wat zo’n hoofddeksel al niet kan doen!
Het werd trouwens een heerlijk tochtje waarbij we Utrecht weer eens van een andere kant zagen. Heen door het Maximapark en de Haarrijnse plas en door Maarssen langs de Vecht en Oud Zuilen terug tot het centrum van de Domstad. Onherkenbaar voor ons, wat is het daar veranderd!
