Een paar dagen terug vertelde ik op dit blog de mythe van Rixt, een verhaal dat al eeuwen van ouder op kind wordt doorverteld.
En ieder doet dat op zijn of haar eigen manier. Een logisch gevolg is dat er dan verschillende versies ontstaan en het volgende verhaal hoorde ik in het museum van Buren.
Rixt was al vroeg weduwe, haar man was niet teruggekomen van de visvangst. Verdronken, zij bleef eenzaam achter met de kleine Sjoerd. Ze haatte de zee en ze verzette zich stevig toen Sjoerd na de lagere school ook naar zee wilde. Maar het joch wilde niet luisteren, liep als veertienjarige weg en monsterde aan. Rixt stond doodsangsten uit wanneer het eiland geteisterd werd door storm en regen. Angstig liep ze dan met haar lantaarn naar het strand. Ze vervloekte de zee en de storm.
De vissersboot waar Sjoerd op aangemonsterd had belandde in zo’n novemberstorm. Het zicht was minimaal, de schipper had geen idee waar ze precies zaten. Hij zag het licht en dacht op de veilige haven aan te sturen. Maar het schip kwam in ondiep water, te dicht op de kust. Het brak en de bemanning verdronk jammerlijk.
De volgende dag vond Rixt het op het strand aangespoelde lijk van een visser. Het bleek haar zoon, Sjoerd, te zijn. Ze schreeuwde haar verdriet uit.
En nog steeds horen de Amelanders als het stormt haar weeklaag, sjoehoerd, sjoehoerd.
