Het is zaterdagmiddag, rond half een. Als we terugkomen van de weekendboodschappen vinden we een briefje in de brievenbus. Post NL is langs geweest maar heeft het voor ons bestemde pakketje niet af kunnen leveren.
‘Verwacht jij een pakketje?’ Zo goed als gelijktijdig stellen we de vraag en daarmee is het antwoord direct duidelijk, nee dus. Het moet van een derde komen en zal waarschijnlijk een verjaarscadeautje zijn, zondag ben ik immers jarig.
Op het briefje staat dat we het pakketje de eerstvolgende werkdag na drieën op kunnen halen bij de Primera.
‘Ik neem de auto maar, geen idee hoe groot het is.’ Een verstandig besluit, zo’n doos had ik nooit op de fiets mee kunnen nemen. Het pakket mag dan omvangrijk zijn, het weegt relatief weinig. Uit de naam van het leverend bedrijf maak ik op dat er iets van drank in moet zitten maar de afzender is nog steeds niet duidelijk. De doos moet met een stanleymes opengesneden worden. Een grote baal plastic is het eerste dat we zien. Daaronder een raamwerk van karton waarin wel vijftien drankflessen kunnen staan zonder elkaar te raken. En helemaal in het midden een fles jonge klare. Op de leveringsbon die we ook in de doos vinden staat de felicitatie van een van mijn zwagers.
Ik stuur hem een appje met een foto van de doos en fles om hem te bedanken voor het geschenk. Dat van die fles wist hij natuurlijk maar dat we er een doos omheen kregen die groot genoeg is voor vier weken oud papier dat was ook voor hem nieuw. We hebben er smakelijk om gelachen, de voetbal- of atletiekvereniging, ze halen hier beurtelings oud papier op, is er straks goed mee.
Die fles gaat in de glasbak, maar niet voor ik genoten heb van de inhoud!
Proost, op jouw gezondheid.
Vrolijke en feliciterende groet,