Gewoon een stoel, geen gewone stoel. Of toch wel, een heel gewone.
Dinsdagmiddag zijn we naar het Centraal Museum in Utrecht geweest. Herfstvakantie, we hoefden de kleinkinderen niet van school te halen. En er was een bijzondere tentoonstelling, zo’n honderd stoelen.
Het begon al bij de garderobe, de jas ging niet op een kleerhanger maar op een stoel, ieder zijn eigen stoel al vonden wij dat die van ons wel samen op een stoel mochten. Die stoelen stonden te wachten op de vuilophaler, waren afgedankt. Een kwast erover en ze kunnen nog tot het eind van de expositie dienst doen.
Die bekende Rietveldstoel staat al langer in dit museum maar deze versie hadden we niet eerder gezien:
Het verhaal erachter, een dame vond de stoel lekker zitten, alleen die hoge rugleuning zat haar knotje in de weg. Gerrit Rietveld heeft de rugleuning simpelweg ingekort, weer een tevreden klant!
Zo staan er meer stoelen met een verhaal. Een zetel waar vrouwen wijdbeens op mogen zitten (mannen mochten er niet op). Een opvouwbare stoel van hetzelfde papier waarvan lampions worden gemaakt, een stoel van afgedankte kleding
en een van onderdelen van gesloopte computers.
Niet al de meubels zijn natuurlijk even praktisch maar het is al met al een boeiende en ook vermakelijke verzameling.
Er is nog een stoel die mijn bijzondere aandacht had vanwege de symboliek maar daar wijd ik een apart blog aan.
