We hadden vroeger niet vaak de radio aan voor zover ik me kan herinneren. Behalve dan die ene zondag. 1 februari 1953, mijn vader zat aan het toestel gekluisterd. Wij moesten stil zijn, niet makkelijk voor een jochie van net vijf, laat staan voor de andere (nog jongere) kinderen. Geen idee wat er aan de hand was, mijn vader zei dat het heel erg was.
Ik had het al verschillende keren gehoord, je moet er echt gaan kijken. En nu we toch op Schouwen Duiveland zijn hebben we dat dan ook gedaan.
Beelden die we natuurlijk ook wel eens op televisie gezien hebben maar hier en op deze manier gepresenteerd indrukwekkend. De ramp, het herstel, de Deltawerken en aan het eind de waarschuwing. Want de strijd met het water is nooit gestreden. En de opwarming van de aarde vraagt weer alle aandacht.
Kortom, van harte aanbevolen.
Om de gedachten na afloop op een rijtje te zetten, even tot rust te komen hebben we vanuit het museum nog een krekenwandeling gemaakt.
Fijn dat je mijn blog leest, geef gerust een reactie