De Sinterklaassurprise

Ik weet het slechts uit de overlevering, zover gaat mijn geheugen niet terug. Maar toen ik een jaar of twee, drie was kon ik de kleuren al benoemen die hij uit zijn tubes plakkaatverf perste om decoraties te maken voor onze kinderkamers. Je moet dan denken aan lampenkapjes, kapstokjes, dat soort dingen. En als ik zeg, kleuren benoemen dan heb ik het niet over rood, geel en blauw, dan gaat het over vermiljoen, oker en indigo. Misschien was ik wel een wonderkind, hou het er maar op dat mijn ouders dat verhaal wilden vertelllen.
Mijn vader, over hem heb ik het, schilderde graag en toen hij wegens ziekte niet meer werkte bracht hij veel tijd met penseel en olieverf door. Mocht iemand iets denken over appels en bomen, dat is waar, in dit geval. De hoeveelheid werkjes groeide gestaag en hij zocht een manier om er wat kwijt te raken. Toen Sinterklaas naderde kreeg hij een idee, hij maakte voor ons allemaal eenzelfde schilderijtje, deze clown. Achterop de nagenoeg identieke schilderijtjes plakte hij een nummer en de clowns werden vervolgens ingepakt en daarna van onze namen voorzien. En zo kregen we op de surpriseavond dat jaar allemaal een schilderij. We zaten elkaar een beetje aan te kijken, wat is de bedoeling hiervan? En toen kwam de aap uit de mouw, hij wees ons op het nummer dat we achterop konden vinden. Degene die nummer 1 had mocht als eerste een van zijn schilderijen kiezen, et cetera. En zo creëerde hij die avond een hoop ruimte voor nieuw werk.
‘Dat doe ik nooit meer’, mopperde hij later en ik begreep dat. Tien onnozele clowntjes schilderen, ik kan me een leukere invulling van mijn hobby bedenken.