Met veel plezier hebben we altijd voorgelezen, eerst voor onze eigen jongens, later voor de kleinkinderen. En dat natuurlijk ook tot groot plezier van de kinderen. Wat is er mooier dan een goed verhaal?
Toen ik klein was en nog niet zelf kon lezen, vertelde mijn vaders moeder sprookjes. Oma kwam eens in de week langs. We hadden in die tijd nog geen televisie, oma, ook al was ze al bijna twintig jaar weduwe, altijd in het zwart. Vertellen kon ze als geen ander, voorlezen deed ze niet aan. Een sprookje per keer, we zaten dan met het hele stel om haar heen.
Het einde was steevast toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies het hele verhaaltje uit.
Lang heeft het niet geduurd, oma ging naar het bejaardenhuis en, er kwam een televisie bij ons in de straat. Met zijn allen op woensdag- en zaterdagmiddag naar het kinderuurtje kijken, Tante Hanny en Dappere Dodo. Het afscheid werd toen dag lieve kijkbuiskindertjes.
Hoe ik erbij kom dit blogje nu te schrijven? Gisteravond zat ik nog even een half uurtje te tekenen. Een olifant met een lange slurf. En ineens zie ik ons weer zitten bij de kolenkachel, oma met het haar in een knotje en helemaal in het zwart.
