Maart 1968, ik word op de Elias Beeckmankazerne in Ede verwacht waar mij een opleiding bij de verbindingsdienst wacht. Verantwoordelijk werk want goed communiceren is altijd belangrijk. En dit legeronderdeel moet die communicatie faciliteren.
Ik krijg een riante vergoeding, 104 gulden per maand. Maar dan ook kost en inwoning, thuis moesten we in die tijd ook kostgeld bijdragen.
En ik moet niet alleen inkomen inleveren, mijn weelderige haardos wordt vervangen door model bloempot, zoiets als de grote Noordkoreaanse leider Kim dus.
Ach, het leven was ook niet duur en we kregen gratis openbaar vervoer. In een soort veewagens in het weekend, die jonge gasten slopen toch alles maar.
Ik ging dan ook liever liftend naar huis, naar de kazerne wel met de trein, zo laat mogelijk de vrijheid inleveren en toch op tijd binnen zijn was het parool.
Liften in uniform was toen geen probleem. Menig automobilist wist van het beperkte inkomen van de verdedigers van het vaderland.
En bovendien, kreeg ik regelmatig te horen, soldaten neem ik wel mee, dat langharige tuig laat ik staan. Ik vertelde wijselijk maar niet dat mijn haar voor hare Majesteits oproep ook tot op de schouders hing.
