Eens in de veertien dagen verschijnt er een krantje, de Oud Utrechter. Andere steden kennen een vergelijkbare uitgave. Met enige regelmaat krijg ik een stapel van die blaadjes en die lees ik met plezier. Ze staan namelijk vol verhalen en beschrijvingen uit het Utrecht van jaren geleden, mijn Utrecht zal ik maar zeggen. Niet dat ik alles herken, soms ben ik er te jong voor, soms speelt het zich af in een buurtje, te ver van mijn wereld. Maar de sfeer herken ik wel, deels uit eigen ervaring, deels uit de overlevering, verhalen van met name mijn vader.
In de stapel die ik vorige week kreeg stond een oproep, wie kent de verkennersgroep van de Lauwerecht. Ik niet maar degene die de oproep plaatste deed een belletje bij me rinkelen. Zeker omdat hij ook zijn adres in de vijftiger jaren erbij vermeldde, Samuel Mullerstraat 10A. Wij woonden tot eind 1957, begin 1958 op nummer 12, het was dus een buurjongen, volgens opgave geboren in 1950, hetzelfde jaar waarin de tweeling, Henk en Louis, toen Hennie en Loetje geboren zijn.
Ik ben niet helemaal zeker maar meen me te herinneren dat ik vaak met een buurjongen, Tonnie, naar de Gerardus Majellaschool liep, waarschijnlijk een broer van de vraagsteller. We liepen dan door de hondenstraat (Gijsbrecht van Walenborgstraat) en de Van de Mondestraat waar de heks woonde naar de Grave van Solmsstraat. En dus heb ik er maar even een e-mailtje aan gewaagd.
Toen we verhuisden zat ik in de vierde klas, nu heet dat groep zes. Ik herinner me uit de tijd in het Staatsliedenkwartier nog wel een aantal dingen. Bijvoorbeeld dat op de Troelstralaan bij een flat de ruiten ingegooid waren omdat er een communist woonde, volgens zeggen. Het was een protest tegen de Russische inval na de Hongaarse opstand. Uit diezelfde tijd een Hongaars vluchtelingetje die tijdelijk ondergebracht was bij onze overburen, de ouders van mijn vriendje Peter. Het joch presteerde het om met zijn colbertje als vangnet de mussen te vangen. Ik weet ook nog van twee blikseminslagen op het grasveld tussen Samuel Mullerstraat en Nolensstraat. Twee kraters in het gras waar eens boompjes hadden gestaan. Maar de meeste indruk maakte toch wel het feit dat een blinde bewoner van onze straat als eerste een televisie had. (Bijna?) alle kinderen uit de straat keken er naar Tante Hannie en Dappere Dodo.
En dat allemaal komt dan ineens weer boven omdat iemand informatie wil over een verkennersgroep. Ik vind dat leuk!
Goede Carel,
Kort geleden verblijdde je mij met een aantal exemplaren van de Oud Utrechter. Daaruit lezend kwamen er heel aardige en soms onroerende contacten uit voort via e-mail. Soms stonden bepaalde dingen uit mijn jeugd mij nog zo helder voor de geest, dat ik mij details herinnerde, die betrokkenen zelf niet ( meer) wisten. Het omgekeerde was ook het geval.
Heel aardig vind ik het om al die dingen weer eens te beleven.
Nu ik deze reactie alsnog op dit late uur verzend, besef ik opeens, dat ge vermoedelijk inmiddels in uw rood/wit gestreept hansopje in een correcte houding onder de wol ligt, want morgen, dan zie ik u hopelijk weder in de sportzaal en dan tracht ge met uw spierbundels mij weer ontzag in te boezemen, maar dat zal u niet lukken beste man.
Jan
aan de ontbijttafel met een kopje thee, langzaam kom ik terug in het ritme dat me deze dag zal doen beleven. Daarin is inderdaad een uurtje sporten gepland. En het zal slechts verbaal geweld zijn dat u zult moeten pareren.
Allemaal bekende straatnamen voor mij, ik heb langer in die buurt gewoond dan jij maar heb niet zulke levendige herinneringen. Jammer, maar erg leuk om te lezen.