Over het F-woord en bloedhonden

Gisteren klonk uit de luidsprekers op mijn sportschool een met een hoop beats verkracht nummer dat mij aan een vakantie in Kingsdown, net boven Dover, herinnerde. Onze oudste, Arjan, was een jaar of vijftien en in die tijd draaide hij dit nummer van de Bloodhound Gang grijs.

Het vakantiepark waar we verbleven had een kantine en de beheerder organiseerde de nodige activiteiten. Hij had onze jongens al eens gecomplimenteerd met hun ‘uitmuntende kennis van de Engelse taal’ en de heertjes liepen dat trots als pauwen overal rond te bazuinen. Totdat ze erachter kwamen dat de man iedere buitenlander prees om hun ‘uitmuntende kennis van de Engelse taal’. Toen was de lol er gauw af.

Op een regenachtige middag is er een soort disco georganiseerd en Arjan vraagt, de tamme nummers zat, of de beheerder The roof van de Bloodhound Gang wil draaien. De man kent het nummer niet maar vindt het prima op voorwaarde dat het F-woord er niet in voorkomt, er zijn immers kleine kinderen in de zaal. Arjan ontkent stellig, er zit geen f-woord in de song. Als al na een paar seconden motherfucker uit de luidspreker komt zet de beheerder kwaad het nummer uit.
“Je zei dat het f-woord er niet in stond en nu hoor ik het toch!”
Arjan haalt de schouders op en zegt in zijn beste Engels: “wij leren op school dat je motherfucker met een M schrijft.”
Ik verdenk hem ervan dat dit zijn manier van wraak nemen was vanwege zijn ‘uitmuntende kennis van de Engelse taal’.

0 Comments

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.