Het televisieprogramma Maestro deed mij terugdenken aan mijn kennismaking met klassieke muziek. Tivoli Utrecht, niet de muziektempel van vandaag de dag maar een groot groen houten noodgebouw in Park Lepelenburg, binnen de Topsteegsingel. Via school met, ik weet niet hoe het heette, maar een soort cultureel jeugdpaspoort. Vier avonden naar een concert, een feestje. Ik kende de muziek met, laat staan dat ik er wat van begreep. Muziek zat niet in onze opvoeding. Wel dat ik het leuk vond, het avondje uit, de muziek.
En dat doe ik nog steeds al beperk ik me niet tot klassiek. Ik kan ook van jazz en pop genieten. Ik begrijp er nog steeds weinig van, dat is gebleven.
