Waar blijft de tijd?

We waren al een tijdje op zoek naar een koopwoning. In het rijtje verliefd, verloofd, getrouwd zaten we tegen de derde aan. Een eigen huis en dan samen verder. Mijn vader vond het maar niets, kopen. Kopen betekende een schuld aangaan, natuurlijk hadden we niet de benodigde tachtig tot honderdduizend guldentjes op de bank. Hij werkte bij de enige winkel in Utrecht die op afbetaling leverde en ergerde zich behoorlijk aan de manier waarop mensen zonder het benodigde geld spullen kochten. We schrijven 1976, veertig jaar geleden.
Maar wij hadden uitgerekend dat een huis kopen al direct nauwelijks duurder was dan huren en, gezien de huurstijgingen in die tijd zou dat wel snel omslaan in goedkoper.
Utrecht van toen was nu niet direct een uitnodigende stad, zo, van daar zou ik graag willen wonen. Om de stad werden slaapsteden gebouwd, Nieuwegein, Maarssenbroek, mensen gingen er wonen maar werkten in de stad. Overdag was er niemand, ‘ s avonds leven de mensen binnen uitrusten van een dag hard werken. Dan maar liever iets verder van het werk en dus keken we uit naar het woningaanbod, met name op de Utrechtse Heuvelrug. We reden naar Scherpenzeel, keken in Woudenberg en toen, een advertentie van een Utrechtse makelaar in Het Centrum, de krant die dagelijks in mijn ouders woning bezorgd werd. ‘ Is Schoonhoven ook iets voor jullie?’, vroeg mijn moeder. Ik kwam niet verder dan de Zilverstad, mijn vader wist te vertellen dat hij er niet zo lang geleden een eettafel had laten maken (met negen kinderen en aanhang, de meesten nog thuis, kon hij niet in de eerste de beste meubelzaak slagen).
Op de bonnefooi reden we naar Schoonhoven, een weg die ik daarna nog ontelbare keren heen, zowel als terug reed. We
vonden de straat in een nieuwbouwwijk, de huizen stonden er net twee jaar. We belden aan, ‘ mogen we even binnen kijken?’ De buurvrouw vluchtte naar binnen, wij mochten kijken. De woonkamer leek wat klein, een knots van een zogenaamde leefkuil voorkwam dat we er vrij rond konden lopen. Leefkuil, de spellingscontrole accepteert het woord niet meer, vandaag de dag!
Maar het huis beviel, we kwamen een prijs overeen van net 90.000 gulden inclusief overname van het een en ander. Onderhandelen ging nog over fl 250 meer of minder. En we tekenden een voorlopig koopcontract. Ontbindende factor, de hypotheek rond kunnen krijgen.
Aangewezen hypotheeknemer was mijn werkgever, logisch gezien de twee procentpunten lagere rente die ik personeelslid zou krijgen ten opzichte van een marktconforme hypotheek. Uiteindelijk moest de directie eraan te pas komen, mijn salaris was niet toereikend, Het inkomen van mijn toekomstige vrouw kon geen enkele rol spelen. Vrouwen werden immers zwanger en gingen dan voor de kinderen zorgen, andere tijden, het is niet anders. Maar goed, ik kreeg groen licht.
‘ Ik mag het niet zeggen maar, gezien de inschatting dat je door zult groeien in ons bedrijf is reden de lening te verstrekken!’
Een dubbele plus, we kregen de hypotheek en er zat groei in de carrière.
We hebben vervolgens de handtekening gezet, zijn in het huis aan de slag gegaan en planden een trouwdatum.
We wonen nog steeds en met plezier in ons huisje.