We schrijven vijftiger, begin zestiger jaren. Mijn zusjes hadden allemaal een jurkje van het zelfde lapje stof. Mijn moeder was creatief genoeg om in de modelletjes wat variatie te brengen. Hetzelfde gold voor ons, jongens. Allemaal een bloesje uit dezelfde lap. Allemaal een soortgelijke korte broek van corduroy.
Tot er iets nieuws kwam waren dat de zondagse kleren. Die moesten we aan naar de kerk en de rest van de dag moest je het liefst stil blijven zitten. Stel je voor dat er iets kapot zou gaan. We gingen natuurlijk toch wel een balletje trappen, maar goed, dat was niet de bedoeling.
Die kleren schoven door als iemand eruit gegroeid was. Nu was ik de oudste en lange tijd dus ook de grootste dus ik kreeg wel weer nieuwe kleren. Maar de rest moest het nog wel eens met een afdankertje doen.
Halverwege de zestiger jaren veranderde dat, we kregen kleedgeld en droegen op zondag vrijetijdskleding. Door de week netjes naar het werk, in het weekend een spijkerbroek. Dat allemaal tot groot verdriet van mijn vader, zo had hij ons toch niet opgevoed! Ach, tijden veranderen, ook toen al.
Nostalgische herinneringen… leuk verteld.
kwam deze keer door een foto met opmerking op FB