Bloeiende appel

Woensdag was er nog niets aan de hand. Ach, vanaf we terug zijn uit Lesbos, september vorig jaar, verbruik ik papieren zakdoeken. Maar gisterochtend was het ineens goed raak. Ken je het toppunt van glibberigheid? Ee paling in een emmer snot. Wel, die emmer kon ik met gemak vullen. Ik heb wel nog mijn normale dagprogramma afgelopen, ‘s Morgens Carels kip gemaakt, weer een paar fans erbij gewonnen. Het blijft een heerlijke hap al heb ik er zelf niet veel van geproefd. Daarna een uurtje rust genomen en weer naar het Dienstencentrum, even kijken hoe het met Krimpenerwaard-doet gaat. Goed natuurlijk,  gemeenteambtenaren begeleidden een gezellige spelletjesmiddag voor mensen die normaal nauwelijks nog de deur uitkomen. De foto’s staan op de Facebookpagina van de stichting evenals een verslag van de kookavond, woensdagavond.
En ik ben, ondanks de verkoudheid toch maar gaan schilderen met een prachtig resultaat (dat vind ik dan). Met de manier waarop mijn schilderidool Vincent van Gogh de bloeiende Japanse kers vastlegde in gedachte schilderde ik een bloeiende hoogstam appelboom. Die grillige vormen, wat missen we die toch in onze vroeger zo fraaie boomgaarden. Ik begrijp het economisch belang van al die kleine, lage boompjes maar het is een verarming van het landschap. Gelukkig staan er hier en daar, meestal voor een boerderij nog een paar van die ouderwetse hoogstam fruitbomen.

Maar eenmaal thuis had ik het ook helemaal gehad. Nog even een neut en lekker mijn bed ingedoken. Ik weet niet eens hoe de wedstrijd van Ajax afgelopen is.
Geheel tegen de gewoonte in kon ik het vanochtend niet opbrengen om naar de sportschool te gaan. Dat had dan wel weer als voordeel dat ik de zonsverduistering bewust mee kon maken. Niet dat er hier veel van te zien was, behalve dan dat het langzaam iets donkerder en daarna weer langzaam iets lichter werd. Zon en maan verscholen zich achter een dik wolkendek.