“Wat een boeventronie!”
Wanneer we het over een tronie hebben heeft dat een negatieve klank tegenwoordig. Dat is niet altijd zo geweest.
Een tronie is een gezicht, niet meer en niet minder. De schilder in de gouden eeuw maakte het volgende onderscheid. Hij schilderde een portret wanneer gelijkenis met de geportretteerde vereist was. Of hij schilderde een tronie, simpel omdat hij een gezicht nodig had. Geen bekende, herkenning was niet nodig.
Zo’n tronie moest natuurlijk wel in de voorstelling passen. De gelaatsuitdrukking was dus wel degelijk belangrijk. En ook status of herkomst kon een rol spelen. Het was daarmee niet een simpele klus, ook hierin kon de ware meester zijn kunst tonen.
