Het is mijn beurt om voor het eten te zorgen en boodschappen doen hoort daarbij. Dus mondkapje voor en achter het karretje door de winkel. In het mandje ligt al een paprika, tomaat en een Spaans pepertje. Op het boodschappenlijstje staat nog zalm en ansjovis.
Ik weet redelijk de weg maar de ansjovis moet ik even zoeken. Ik zie een medeklant, bekend gezicht maar ik kan haar niet plaatsen. Dat heb ik wel meer, vaak bij mensen die ik wel tegenkom maar niet echt mee te maken heb. Kom ik die tegen in een ongebruikelijke setting vooral, de apothekersassistente in de supermarkt bijvoorbeeld. Enfin, haar kon ik niet plaatsen. Zij mij wel, ‘ u bent toch van die kinderstoel?’ Ah, dat was het dus. Onze kleinkinderen passen niet meer in een kinderstoel en via Marktplaats of iets dergelijks waren we een paar maanden geleden op zoek naar iemand die hem wilde hebben. Zij dus, ‘mijn kleindochter heeft er veel plezier aan!’ Fijn dus dat ie goed terecht gekomen is, maar ik dwaal af.
Ik vind de ansjovis en ook de zalm belandt in het winkelwagentje.
Thuis ligt al een moot witvis te ontdooien. Ik schil wat aardappelen en kook ze een minuut of tien, de rest komt later wel. Ik snij de paprika, tomaat en het pepertje en de zalm, de moot witvis en de ansjovisjes en alles gaat op de voorgekookte aardappelen in een ovenschaal voor twintig minuten in de op 200 graden voorverwarmde oven.
Dat was weer ouderwets smullen van de Portugese stamppot. Onder die naam had ik het recept al weer heel wat jaren geleden gevonden. Dat Portugese begrijp ik wel maar waarom het stamppot genoemd werd is me absoluut niet duidelijk. Maar wat maakt dat uit?
