“Ik heb geen ezeltje schijtgeld!” Ik hoor het mijn ouders nog zeggen als ik of een van de anderen weer eens een om een onvoorziene uitgaven bedelde. Het is een verwijzing naar een van de sprookjes van de gebroeders Grimm.
Deze week is de beurt aan de ezel in spreekwoorden en gezegden. Ik denk daarbij aan de ezelsoren in mijn spreekwoordenboek en aan ezelsbruggetjes als TVTAS om de volgorde van de Waddeneilanden te onthouden.
En natuurlijk aan de wijsheid ‘de ezel stoot zich in het gemeen niet tweemaal aan dezelfde steen’. En aan de niet te beantwoorden vraag ‘hoe komt de ezel aan twee lange oren?’.
Minder bekend zijn ‘hij staat als een ezel tussen twee oppers hooi’ voor iemand die niet kan kiezen, en ‘je moet een schop van een ezel kunnen verdragen’ als je een belediging uit een verwachte hoek krijgt.
En verder ‘een ezel in een leeuwenpak’ voor degene die zich dapper voordoet zonder daarmee indruk te maken. ‘Een ezel geeft een dode leeuw een schop’ verwijst naar dom zinloos natrappen.
Geen nadere uitleg behoeven ‘als ezel geboren word je nooit een paard, zolang de ezel zakken draagt heeft de mulder hem lief en wie als ezel geboren is zal als ezel sterven.
Geef een ezel haver, hij zal naar de distels lopen. Deze verwijst niet naar het domme dier maar naar het feit dat we niet allemaal hetzelfde lekker vinden.
En tenslotte de koppige in ‘een ezel gaat niet uit zijn tred’.
Volgende keer is de gans lijdend voorwerp.
