Het heeft de majesteit behaagd …

Wanneer de huis aan huisbladen de lokale druppels van de jaarlijkse lintjesregen vermeldden verzuchtte hij wel eens tegen zijn vrouw:’Dat zo iemand in aanmerking komt, ik begrijp er niets van. Ik doe veel meer en sta nooit op die foto’. Verder dan zijn vrouw kwam de opmerking niet, waarom ook?
Maar wat dat ‘ik doe veel meer’ had hij gelijk. Alleen het systeem is zodanig ingericht dat je voorgedragen moet worden, iemand moet initiatief nemen.
Ik wist niets van bovengenoemde verzuchting maar vond wel dat hij in aanmerking moest kunnen komen voor een koninklijke onderscheiding. Zijn inzet voor de maatschappij op verschillende vlakken is bewonderenswaardig. En dus is hij goud waard voor die maatschappij, niet in de laatste plaats voor onze Stichting SWOS. De consequentie? Ik moest vorig jaar zomer aan de slag. Eerst maar eens contact opgenomen met zijn vrouw die meer dan enthousiast reageerde en me van de benodigde achtergrondinformatie voorzag inclusief contactadressen van mogelijke ondersteuners. Dat contact leggen bleek toen en later niet zo eenvoudig, zij had geen mobiele telefoon, geen eigen e-mailadres. Gebruik maken van de vaste telefoonverbinding was riskant, zelfs als ik wist dat hij niet thuis was kon ik niet bellen, vaak stond de huistelefoon doorgeschakeld naar zijn mobiel. En verzin dan iedere keer maar een smoes! Die ondersteuners moest ik vervolgens om de gewenste gegevens vragen. Want, het wat, wanneer, hoe en voor wie moet uitgebreid vermeld worden. Zoals verwacht kreeg ik daarbij volop medewerking, iedereen die ik benaderde stond volledig achter de aanvraag. Een stribbelde een beetje tegen, niet omdat hij het niet van harte eens was met de aanmelding maar omdat ik hem net voor was. Ach, het nam hem het nodige werk uit handen. De secretaresse van onze burgemeester nam het bundelen van de informatie voor haar rekening en dat scheelde mij weer een hoop werk.
Tja, en dan is het afwachten, wordt de aanvraag gehonoreerd? Ik had noch twijfel, noch zekerheid.

Een paar weken terug kwam het verlossende telefoontje uit het stadhuis. Een ja met het verzoek de te decoreren man vrijdag de 25e april naar het Zilvermuseum te lokken. En hoeveel mensen zou hij meenemen, er is beperkt ruimte want er worden er meer gehuldigd. Naar het Zilvermuseum, het stadhuis was eenvoudiger geweest. Een gesprek met de wethouder of met een ambtenaar, dat komt wel meer voor. Maar we hebben niets met het Zilvermuseum, zeker niet iets waar hij ook bij betrokken is of logischerwijs kan worden. Ga er maar aan staan. En de man is slim, een eigenschap waar we normaal gesproken maar al te graag gebruik van maken. Maar nu komt dat even minder uit. Gelukkig ben ik in staat buiten normale patronen te denken, mijn fantasie de vrije loop te gunnen. En langzaam maar zeker ontwikkelde er zich een plan.
Ik legde het voor aan de mede-bestuursleden met het verzoek het, mochten ze het idee omarmen, enthousiast te steunen. En ik nodigde hen uit voor een toost en lunch, aansluitend aan de plechtigheid in het Zilvermuseum. Daarvoor nodigde ik ook via de vrouw van het nieuwe ‘Lid in de orde van Oranje Nassau’ de familie uit en benaderde ik de ondersteuners. Iedereen kan behalve de man die eerder al wat tegensputterde. Hij had alsnog iemand anders met succes voorgedragen en zijn aanwezigheid was dus elders vereist.
De voorbereiding voor de lunch werd in gang gezet en daar ging nog bijna iets mis. Afgelopen dinsdagmorgen zat onze man met de activiteitenbegeleidster en een paar vrijwilligers aan de koffie. De activiteitenbegeleidster had net de nieuwe lijst met kokers voor die week gemaakt en een van de vrijwilligers vroeg in haar onschuld waarom er voor vrijdag een dubbele bezetting stond genoteerd. Bijna had ze zich versproken, die activiteitenbegeleidster, maar ze had een zeer plausibele verklaring, niet in de laatste plaats tot haar eigen opluchting.
En zo stond ons slachtoffer vanmorgen om kwart voor tien bij het Zilvermuseum in de veronderstelling dat daar een fotograaf een groepsfoto zou maken van ons SWOS-bestuur ten behoeve van het nieuwe jaarboekje dat in juni hier bij zestigplussers bezorgd gaat worden.
Dat was de bedoeling tenminste maar, nee, sinds woensdagavond had hij toch wel een bijzonder sterk vermoeden. Geeft niet, het was per saldo toch een leuke verrassing. Zijn kinderen, kleinkinderen, broers en zussen, de hele familie was getuige van het plechtige moment. En na afloop hebben we iedereen meegenomen naar de SWOS voor een gezellige en als altijd goed verzorgde lunch. Daarbij waren ook de andere bestuursleden en de ondersteuners van de aanvraag aanwezig.We zijn blij en trots zo’n kanjer in ons bestuur te mogen hebben.