Ik moest nog even naar het Dienstencentrum, de map met horecavergunningen halen. De gemeente wil de nieuwe gegevens en dan dit jaar nog. Het verzoek is eind november gedateerd maar kwam bij ons pas 12 december binnen. Maar goed, we gaan een rustige week tegemoet dus het komt vast wel in orde.
Kom ik binnen, er er enige consternatie. ‘Nee, dat is mijn jas niet’ zegt de vrouw die voor de dagopvang dementerenden een paar uur bij ons doorbracht. Maar ja, die zegt wel meer wat, ze had dus ook het eten moeten laten schieten omdat ze naar haar jas moest zoeken, niet waar dus. Op de kapstok hangen alleen nog herenjassen, de biljarters zijn als enige nog in huis naast een paar klanten van de kapster die er met de feestdagen netjes bij willen lopen. De dame in kwestie wordt in de enige aanwezige damesjas gehesen en mag mee met de auto, huiswaarts. Haar man zal dan wel aangeven dat het de juiste jas is.
Ze zijn net vertrokken als we in de huiskamer een jas zien liggen, op de stoel waar ze zoëven nog op de taxi had zitten wachten. ‘Ja hoor, die is van haar, ik herken die paarse muts’, de activiteitenbegeleidster is zeker van haar zaak. Had ze haar jas alvast gehaald en dat dan weer glad vergeten. Voor de deur van het flatgebouw waar ze woont is de jas geruild, eind goed, al goed. De verkeerde jas was van een van de klanten van de kapster maar die heeft er niets van gemerkt, die zat met de krulspelden in onder de droogkap.
Och erm mens had ze gelijk en wordt ze niet serieus genomen…. triest. Wel begrijpelijk overigens maar wat een nare situatie.
die is het allang weer vergeten
🙂
De clou van het verhaal… eh… eh… pas altijd goed op je jas als je naar de kapper gaat! :p
altijd weer leermomentjes
Kerstfeest en een weergevonden sjaal,
Vorige week donderdagmiddag bracht ik mijn wederhelft naar een kerstviering voor bejaarden naar de kerk. Als jonge oudere, (ik ben pas 78, mijn vrouw is al een stuk ouder die is 79 ) voelde mij nog niet aangesproken er bij aanwezig te zijn.
Na de viering haalde ik haar weer op. Bij het aantrekken van haar jas, geholpen door een gastvrouw bleek, dat haar nieuwe sjaal ( klein geschenkje van mij) niet meer aanwezig was.
“Ik heb uw sjaal toch echt in uw mouw gedaan”, zuchtte de dame van de ontvangstcommissie. Maar hoe er ook gevoeld en gezocht werd, het kledingstuk werd niet gevonden. We hebben nog even gewacht tot een ieder weg was, maar het werd niet meer aangetroffen in de garderobe.
In mijn gepensioneerde politiehoofd begon inmiddels al een lichte argwaan te ontstaan. Het zal toch niet, dat op een kerstfeest iemand……
De tijd was nu rijp om zelf maar eens op onderzoek uit te gaan. De jas moest uit en zie, toen kwam na een grondig onderzoek toch de aap, in dit geval de sjaal uit de mouw.
Zo werd het toch nog een vrolijk gebeuren.
Overigens is de vrouw die al bijna 55 jaar aan mijn zijde staat nog helder van geest en dat wil ik nog graag even gezegd hebben.
en ook hier eind goed, al goed