Een oudje, passend bij de zonnewende:
“We gaan weer lengen”. Ze is inmiddels drieëntachtig en volledig de weg kwijt. Maar dat weet ze nog wel. Als de kerstboom in het verzorgingshuis staat en de sfeerverlichting brandt dan worden de dagen weer langer. Vreemd genoeg voelt ze zo’n natuurlijke overgang als de zonnewende nog haarfijn aan. Wat er verder gebeurt gaat grotendeels aan haar voorbij. In de recreatiezaal zit ze met nog vier andere verpleegden. Het personeel doet haar best het gezellig te maken maar in haar hart is en blijft het koud, steenkoud. Dat is al jaren zo. De gedachten zijn bevroren. Heel soms ontdooit er een stukje geheugen uit haar vroegste jeugd. Ze heeft even een warme herinnering aan die zorgeloze periode uit haar leven. Aan de sledetochten die ze met opa en oma maakt als de waard volledig ingesneeuwd lijkt. Dan glijdt ze weer over de kronkelige rivierdijken, mag ze op opa’s schoot zitten en de teugels vasthouden. Toen waren winters nog winters. Het is berenkoud maar haar konen gloeien. De paardjes dampen, de sneeuw knarst onder de ijzers van de ar. Opa en oma zingen een kerstlied. Zachtjes neuriet ze voor zich uit en er is voor even een vredige glimlach op haar gerimpelde gezicht.
Ik zit naast haar en bemerk de verandering van stemming. Wekelijks maak ik de trieste gang naar het verzorgingstehuis. Ik heb eerlijk gezegd al lang niet meer het idee dat ze me opmerkt, doe het meer voor mijn eigen gemoedsrust. “We gaan weer lengen” hoor ik haar zeggen maar het is niet tegen mij. Hoe vaak heb ik die constatering niet gehoord, ieder jaar rond Kerst weer hetzelfde. En ook dan zei ze het niet tegen iemand in het bijzonder, het was meer ter geruststelling van zichzelf, denk ik. Ik ben blij met de glimlach, een lichtpuntje in deze sombere weken.
Een paar dagen na de jaarwisseling hebben we haar begraven. Haar leven was al lang geleefd, ze heeft beslist ook gelukkige momenten gekend.
“We gaan weer lengen”. De kracht van de zon neemt langzaam toe. De lichte uren van de dagen maken mij blij. Ik hou niet van dat donkere, dat grauwe. Ik krijg er geen energie van. De zonnewende bij de Steenbokskeerkring heeft ook in mijn leven een belangrijke plaats.
