Hilbert

‘ Hé, Wilfred, lang niet gezien.’
Ik heb net mijn scanner ingeleverd, makkelijk hoor, die dingen. Je ziet wat je uitgeeft (nou en, het is toch nodig). weet dat je er net nog iets bij moet doen voor een extra zegeltje ( nou en, die komt de volgende keer wel) en bent sneller langs de kassa (ja, daar gaat het om).
Na het verevenen van de schuld die ik bij de super opgebouwd heb hoor ik weer zoiets.
‘Hé Hilbert, ken je me niet meer?’
Het gaat mij niet aan, ik stop de boodschappen in de tas en wil de winkel verlaten.
‘Zeg, Hilbert, dat vind ik niet aardig hoor dat je me straal negeert!’
‘ Oh, sorry mevrouw, maar ik heb mijn leven lang nooit gereageerd op Wilfred, Hilbert, of, wat u dan ook zei ? Mijn ouders noemden me Carel, dat vindt u toch niet erg?’
‘ Sta je nu de zaak te belazeren, Hilbert, je weet donders goed wie ik ben!’
‘Hoelang is het geleden dat u Hilbert zag?’, ik probeer maar wat. Enerzijds mag ik de scanner kiezen om sneller buiten te staan, van de ander kant, ik heb alle tijd.
Wel, Hilbert zat bij haar in de vierde van de MULO, dat is lang geleden maar het schoolsysteem past bij haar leeftijd. Vriendelijk maar beslist leg ik haar uit dat ik die onderwijsvorm nooit gevolgd heb. Teleurgesteld druipt ze af. Haar zoektocht naar Hilbert is nog niet ten einde.