Hoog bezoek

De buren klagen af en toe dat ik de frituurolie niet regelmatig ververs. Het gaat stinken, vinden ze en eigenlijk hebben ze gelijk. Maar ja, ik moet wel, zo geweldig is de klandizie tegenwoordig niet meer. De crisis, hè, ook in mijn nering doet die zich voelen. Natuurlijk gaat het werken met oude olie ten koste van de kwaliteit, dat weet ik heus wel. Maar de meeste klanten die ik nog over heb gaat het alleen om even iets warms naar binnen te schuiven, ze lijken niet bepaald over een verfijnde reuk en smaak te beschikken. Eerlijk gezegd zou ik het liefst de tent verkopen, een eetcafeetje beginnen met een eenvoudige doch gevarieerde en vooral smakelijke kaart. Ik zal daarvoor dit bedrijf moeten verkopen, het bestemmingsplan staat hier slechts verkoop van zwak alcoholische dranken toe. Maar in deze tijd brengt de zaak lang niet op wat hij aan investering gekost heeft en de banken staan niet te trappelen om in deze business geld te stoppen. Te veel avonturiers, te veel faillissementen.

Over een andere boeg dan maar proberen. Via LinkedIn heb ik gezocht naar marketeers in mijn vriendenkring, misschien hebben zij een idee om uit de impasse te komen. Maar veel meer dan wat gemeenplaatsen kwamen daar niet uit. Zo van, verkoop op Koninginnedag de frites met oranje mayonaise, zet tijdens de WK voetbal een oranje vlaggetje op de bitterballen. Zo weinig origineel, dat laat ik dan maar liever aan de concurrentie over. Goede raad is duur en met de huidige gang van zaken dus onbetaalbaar. Ik zal het moeten hebben van mijn eigen creativiteit. En juist die is door mijn opvoeding steeds onderdrukt, ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’.

Het water staat me aan de lippen maar ook dat brengt me niet op het goede idee. Het is een hels dilemma. Hels dilemma, hels dilemma, ik proef de woorden en dan: Eureka!

Nog diezelfde avond heb ik hoog bezoek. Gehelmde mannen op ladders en hoogwerkers. Zelfs de burgemeester kwam langs. Nee. Hij wilde niet naar binnen.