Kiespijn

Een zeurderige kiespijn zorgt ervoor dat ik onvoldoende nachtrust heb. Ik kom slecht in slaap en de pijn wekt me weer te vroeg. Ik ga hard door de voorraad paracetamolletjes heen wat weer tot gevolg heeft dat mijn maag protesteert.
Gelukkig kan ik bij de tandarts terecht, vanmiddag al om kwart over drie.
Het is er stil, de wachtkamer is leeg. Waarschijnlijk worden er zo vlak voor kerst geen afspraken gemaakt, tenzij strikt noodzakelijk. Gelukkig maar, ik hou niet van wachten, nooit gedaan. De röntgenfoto van de aangewezen plek geeft geen uitsluitsel. Is het een ontsteking onder de kroon of is de laatste zenuw aan die kant de boosdoener. De tandarts houdt het op het eerste maar het hamergetik doet me niets. De simpele aanraking van de kies ernaast doet me bijna tegen het plafond vliegen. Hij houdt me een paar opties voor, trekken, maar dat kan wel eens lastig worden en moet mogelijk aan de kaakchirurg overgelaten worden. Of anders een medicinale aanval op de bacteriën, een antibioticakuur met andere woorden. In beide gevallen is succesvol beëindigen van de pijn geen zekerheid. Maar goed, de tweede optie kon in ieder geval meteen ingaan en met wat pijnstillende ontstekingsremmers erbij kies ik voorlopig voor deze strijdwijze.

Het is druk bij de apotheek. Mensen willen kennelijk nog voor de jaarwisseling hun medicijnverlenging ophalen, dat scheelt mogelijk volgend jaar in het eigen risico. Gezien de noodzaak de aanval op mijn zere kies direct te openen besluit ik het recept niet in de daartoe klaarstaande bus te gooien maar de briefjes persoonlijk in te leveren bij de apothekersassistente. Wachten mag dan wel niet mijn favoriete bezigheid zijn, ik weet wel te kiezen!

Om vier uur ben ik weer thuis. Ik heb nog even een fles Sambuca gekocht, niet als pijnbestrijder maar nodig voor het voorgerecht van tweede kerstdag. Ik neem een pijnstiller en begin aan de kuur. En nu maar hopen dat ik de kerstdagen enigszins te genieten ben. De tandarts zei het al, zoiets komt altijd op een ongelegen moment!