Nieuwjaarsbijeenkomst Senioren ASR

En dan keert nu eindelijk de rust weer, kunnen we een streep onder de jaarlijkse feestweken zetten. Wat zeg je, dat heb je 2 januari al gedaan? Hier niet, hier duurt het altijd even langer. Mijn verjaardag, natuurlijk maar ook de nieuwjaarsbijeenkomst van de seniorenvereniging.

Want, zo’n twee keer per jaar krijg ik de kans de nodige mensen te ontmoeten met wie ik jaren en jaren heb samengewerkt. Of die me tegengewerkt hebben, kan ook. Weer eens met mensen te praten met wie ik toertochten gefietst heb of gevoetbald heb. Met mensen met wie ik feesten gevierd heb en klaverjastoernooien speelde. En een van twee keer is de nieuwjaarsbijeenkomst die ik mede mag organiseren.

Het is zaterdagochtend en als ik om kwart voor tien bij het kantoorpand op Rijnsweerd aankom staat een ouder echtpaar, tachtigers, te blauwbekken. Het hek is nog dicht, het terrein hermetisch afgesloten. Ik ben vroeg omdat er als organisator altijd wat te doen is. De laatste dingetjes moeten gecontroleerd worden, de bediening krijg nog een enkele instructie, de uitgenodigde minstreel moet opgevangen worden en een kleedruimte toegewezen krijgen. Eenvoudige maar geen onbelangrijke dingen. De oudjes zijn vroeg omdat ze de uitnodiging niet goed gelezen hadden,één uur te vroeg. Ik laat hen instappen en ‘smokkel’ hen het terrein op. Ze kunnen beter binnen wachten dan buiten bij temperaturen rond het vriespunt. Even na tienen zijn ze al niet alleen meer en rond half elf start een gestage stroom die uiteindelijk zal leiden tot ruim vierhonderd bezoekers. Ik krijg een lamme arm van het handjes schudden en het ‘de beste wensen’ gaat, hoewel gemeend steeds plichtmatiger klinken. Bovendien snak ik naar een kop koffie. Om kwart over elf, tien voor half twaalf verlaten we onze positie en de laatkomers zijn weliswaar welkom maar worden niet meer verwelkomd. En dan kan ik me ook in het feestgedruis storten. Op zoek dus naar deze en gene. Op zoek naar de collega’s en ik tref zelfs een dame die ik in geen jaren gezien heb maar mag rekenen tot letterlijk mijn eerste collega’s. Maar ook de mensen met wie ik jarenlang in dezelfde sector werkzaam was en die, als gebruikelijk, bij elkaar zitten op hun vaste plek. Ook mensen met wie ik gesport heb via een van de afdelingen van de toenmalige personeelsvereniging. Ook mensen die ik bij eerste ontmoeting niet tot mijn collega’s rekende omdat ze bij de concurrentie werkten maar die later in een van de fusiegolven binnen het concern geraakten.
Geanimeerde gesprekken, korte uitwisselingen, van het een en van het ander. Maar allemaal leuk. Hapjes en drankjes in overvloed, niemand kwam te kort.
De bediening was dit jaar voor het eerst in handen van vrijwilligers, gerecruteerd uit de nog werkenden. Het was hard werken maar ook zij hebben genoten, vonden het fijn om weer eens wat van de gepensioneerden terug te zien. Vanzelfsprekend moeten we nog evalueren maar dit concept lijkt een gouden greep.

6 Comments

  1. Het fenomeen nieuwjaarsborrel ken ik eigenlijk niet.
    Gebeurde in het ziekenhuis niet en nu als eigen baas kom je niet veel collega’s tegen haha

Laat een reactie achter bij carel de mariReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.