Valsspelers

Ons regionale huisaanhuisblad Het Kontakt heeft deze week een bijlage, Mooi leven. Voor deze bijlage waarin aandacht besteed wordt aan het leven na een arbeidzame periode mocht ik een column schrijven. Ik koos mijn ervaring met valsspelers. Omdat de tekst op de foto niet goed leesbaar is plaats ik hem hier nog eens in zijn geheel (voor degenen die Het Kontakt niet in de bus krijgen. De foto bij het artikel stond ook bij mijn blog van gisteren.

We fietsen graag, door de duinen, op de Veluwe of gewoon lekker hier, in onze prachtige waarden. Vroeger vaak op de racefiets maar de laatste jaren doe ik het wat rustiger aan, heerlijk genietend van de omgeving. Maar we werden steeds vaker ingehaald door andere tot de grijze golf behorende recreanten. Allemaal met zo’n schermpje op het stuur. Zeker als er een forse tegenwind stond of er een steil klimmetje ons tempo drukte maakte ik ze in stilte uit voor valsspelers. Wij gingen immers op eigen kracht terwijl zij dankbaar gebruikmaakten van de door motor en accu geleverde trapondersteuning.
Rond mijn veertigste ben ik gestopt met roken. Ik was, wat je noemt een stevige roker maar ben er van de ene op de andere dag resoluut mee opgehouden. Zo’n vijftien jaar verder moest ik onder narcose gebracht worden voor een kleine ingreep en in het voortraject was een bezoek aan mijn longarts gepland. Deze vertelde me dat de longen mooi schoon waren en liet me röntgenfoto’s zien van de roker en de niet roker. Wat hij me er niet bij vertelde was dat de longen wel degelijk beschadigd waren door de jarenlange verslaving. Het heeft nog jaren geduurd maar uiteindelijk moest ik aan de dagelijkse medicinale ondersteuning. Gelukkig beperkt en er is vooralsnog goed mee te leven.
Vorig najaar maakten we een fietstochtje onder Nijmegen. Er zijn daar een paar pittige heuveltjes en het lukte gewoon niet meer. En dus schafte ik een elektrische fiets aan en schaarde me onder het legioen valsspelers. Sindsdien heb ik weer plezier in het fietsen. Ik merk achteraf dat ik de laatste jaren steeds vaker de auto koos voor een betrekkelijk kleine afstand. Zoiets doe je niet bewust maar je doet het wel. Nu stap ik weer op mijn fiets, richting Berkenwoude voor een pondje pittig belegen kaas, naar Lopik voor een ambachtelijk gebakken roggebrood. Of zomaar de polder in om te genieten van de natuur, te genieten van een spreeuwenwolk of een jagende buizerd.
Sorry, ‘valsspelende’ generatiegenoten’, mijn fout, mijn verkeerde beoordeling. Fietsen met trapondersteuning is wat het zegt, wanneer nodig krijg je ondersteuning maar je bent vooral nog veel op eigen kracht in beweging. En die beweging is natuurlijk ontzettend belangrijk. Ik hoop de fietsaccu nog vaak op te moeten laden.