De eerste relschoppers na de wedstrijd FC Utrecht- FC Twente zijn gearresteerd en volgende week worden er beelden vrijgegeven van de hooligans die de politie niet herkende. Het publiek mag dus helpen, en terecht . Onwillekeurig moest ik denken aan de tijd dat ik als trouw supporter eerst DOS en na de fusie met Velox en Elinkwijk FC Utrecht volgde. Het plein voor het stadion werd bewaakt door twee man van de bereden politie en dat was genoeg. Een van hen, mijn bovenbuurman vertelde me dat hij altijd met plezier deze dienst waarnam. Dat hij weleens verbaal weggezet werd door een paar rotjongens nam hij voor lief. De sfeer op de tribune was gemoedelijk. Uit- en thuissupporters zaten door elkaar en accepteerden elkaars voorkeur voor de eigen club. Met enige regelmaat gingen we ook naar uitwedstrijden, met zijn vieren in een Fiat 600 naar Sparta, naar Alkmaar, Volendam, DWS, ADO, naar Feijenoord, Ajax in de Meer. En overal kwam je binnen zonder combikaart en zonder speciale vakken voor de uitsupporters.
En ineens was het afgelopen met die vredige ontmoetingen. Dat zal zo rond 1975 geweest zijn. Ik herinner me de eerste vijandigheden, toen nog gericht op de auto’s van de bezoekers. Dat was bij Feijenoord en op de terugweg van stadion naar de parkeerplaats waren alle als Utrechts herkenbare auto’s beschadigd. Spiegels afgebroken, antennes losgerukt. Mogelijk kwam dat door de teleurstelling, de Rotterdammers hadden door een doelpunt van Jan Groenendijk in de slotfase verloren. Vanaf die wedstrijd werd het clubvaantje gestreken voor we naar het stadion gingen.
Gekker werd het toen een paar weken later Ajax op bezoek kwam en punten in de Domstad morste. Niet dat er daar iets gebeurde maar toen we een week later naar het Olympisch Stadion moesten voor de uitwedstrijd tegen DWS was de sfeer bepaald dreigend. Het is mijn laatste uitwedstrijd geweest. De thuiswedstrijden heb ik dat seizoen nog wel gezien maar een nieuwe seizoenkaart is er nooit meer gekomen. Incidenteel bezocht ik nog wel eens een wedstrijd, maar het echte supporteren hield ik verder voor gezien. Het moest voor mij wel leuk blijven.
Voor mij het is de interesse in voetbal om die reden ook afgenomen. Ik was fan van Ajax. Ik vond het ook altijd leuk om naar andere wedstrijden te kijken. Het voetbal is ook minder mooi geworden vind ik. Soms krijg ik het idee dat die jongens alleen nog een balletje trappen omdat het goed verdient. Zonde, van een, vond ik, mooie sport.
ah, ook vroeger had je leukewedstrijden en wedstrijden die niet om aan te zien waren. Maar ik denk dat de ingetreden commercie idd de zaak geen goed gedaan heeft.
Voor mij is de combinatie voetbalsupportsgeweld, toenemende commercie, overkill aan voetbal op tv, oeverloos gezwets in voor- en nabeschouwingen, het onderling gesteggel op social media tussen voetbalsupporters, enz enz, allang aanleiding geweest om het hele ‘voetbalgebeuren’ links (of desnoods rechts) te laten liggen. Scheelt bakken minder frustratie en levert zeeën van tijd op. Win-win, zeg maar 🙂
als ik niets anders te doen heb een samenvatting kijken of de laatste tien minuten van een kennelijk spannende wedstrijd. En dat geoh over voetbal hoeft voor mij ook niet.
Goede Carel,
Je art. over het voetbal is mij uit het hart gegrepen. Eerlijk gezegd ben ik eigenlijk niet zo’n fan van die sport. Vanaf 1958 t/m 1964 deed ik vaak als jong agentje bij de politie Utrecht dienst bij Velox aan de Koningsweg. Rellen waren er toen nog niet. Met een paar dienders kon je toen heel goed de orde handhaven. Veel contact was er toen met dhr. Gijs Elsendoorn, de voorzitter van Velox, aan wie ik goede herinneringen bewaar. Ook deed ik vaak dienst bij voetbalclub Dos, ook daar viel de ordehandhaving best mee. Dat was nog in de tijd van o.a. Frans de Munck, de zwarte panter en Tonny van der Linden. Er liep toen ook altijd een man met een bak op zijn buik rond met de kreet: “Warme worst”
Later vanaf 1964 t/m 1972 was ik lid van de bereden brigade van de Politie. Vaak moest ik dan des zondags naar het stadion, heel vaak ook met de collega die jij in je stukje noemt en kort geleden overleed. Daarna ging het langzamerhand bergafwaarts eigenlijk. De agressie nam toe als ook het drankgebruik, vernielingen aan bussen, auto’s en wat dies meer zij.
Maar gezeten op een paard kon je soms met een lachend gezicht optreden. Een voorbeeld? Eens voor de wedstrijd begon stond ik te paard op het voorterrein. Een dronken supporter kwam naast mijn paard staan, meende leuk te zijn en riep tot hilariteit van een groep supporters: “He joh, dat paard van jou deug (d) niet, want die l….zit erop en hoort eronder te hangen”
Dat kon ik natuurlijk niet over zijn kant laten gaan en daarop drukte ik heel effies met mijn beentje tegen de flank van mijn trouwe peerd, die dat waarschijnlijk ook gehoord had en daarop deed die gehoorzaam een stapje opzij en zette zijn voorbeen boven op de voet van de supporter. Die schreeuwde het uit van pijn. “Au, au, *****, he joh, die knol staat op mijn poat”. “Oh sorry kerel, dat had ik niet in de gaten” Iedereen lachen toen.
Ja beste Carel, zo weet ik nog wel een paar anekdotes uit mijn “paardentijd.” Those were the days!!
Maar wellicht schrijf je nog wel eens meer een stukje over je belevenissen waarop ik kan reageren.
Heb diverse artikeltjes van je gelezen en gemerkt dat je plezier hebt in het schrijven van alledaagse dingen. Zelf vind ik het ook wel aardig om af en toen eens wat te schrijven o.a. in een blad van oud medewerkers van de politie van Utrecht.
Met een hartelijke groet van Jan Spier. See you als we onze geraamtes pijnigen in de sportschool.
wat een ontzettend leuke reactie, Jan. Bedankt!