Het woord van donderdag is amen. Mijn eerste gedachte bij het lezen van deze keuze was dat Martha er de brui aan geeft, dit jaar nog afmaakt maar dan het stokje over wil dragen. Ik kan me daar iets bij voorstellen. Maar nee hoor, ze gaat gelukkig gewoon door. In haar verklaring legt ze uit dat amen van de Egyptische god Amon komt en dat deze nogal eens gebruikt wordt bij het afsluiten van een christelijk gebed. Ik wist dat niet, dat eerste dan, van Amon. Ik vind het wel grappig dat het christelijk gebed beëindigd wordt met een aan de zon gelieerde heidense godheid. En dat dan vooral om te voorkomen dat dat gebed een gebed zonder einde wordt.
Hé… wist ik ook niet 🙂 Cool!
Amon
Weer wat geleerd…
ja, je hebt echt iets aan me 😉
Het woord amen wordt in Christelijke kring gebruikt als eind, slot van een gebed. Volgens mij is amen een Hebreeuws woord dat “waarheid,” en “zekerheid,” betekent.
Vroeger werd dat ook in plechtig- en godsdienstig taalgebruik gebezigd en ook heel vaak aan het eind van de nieuw- testamentische brieven.
Naar mijn beste weten heeft het woord amen niets van doen met de heidense god Amon.
T.z.t. zal ik je nog een keer een anekdote doen toekomen uit het familiealbum waarin een “gebed zonder end” voorkomt.
laten we zegen dat de geleerden het er niet over eens zijn, het gaat over de oorsprong van het woord en er zijn, vanzelfsprekend connecties met het Egypte uit de oudtestamentische tijd.
Ik vind het altijd zo prachtig om te horen als je in die typische “zwarte” kerken in Amerika telkens van de toehoorders als antwoord op de preek van de voorganger krijgt: e-men ( amen, het is waar en zeker)