Ik doe er niet aan. Het vormen van een ideaalbeeld leidt automatisch naar het kijken naar de tekortkomingen. Want niets en niemand kan 100% voldoen aan een ideaalbeeld. En dus is het maken van een volmaakte schepping een negatieve benadering.
Waarom zou iets of iemand ook 100% volmaakt moeten zijn? Is het niet juist prachtig dat niets perfect is, dat er altijd wel ergens een vlekje te vinden is? Zou het niet enorm saai zijn, de ideale wereld. Er zou niets meer te wensen overblijven.
Ik hou van vlekjes, dat maakt het makkelijk om van mensen te houden, van dingen te houden, van mezelf te houden. Ik accepteer het zoals het is.
Of schets ik nu zo alsnog mijn ideaalbeeld?
Een smile op het eind………… 🙂
dat lijkt me het juiste moment, voor de rest moet je me serieus nemen 😉
Ja, vlekjes, onvolkomenheden. Ben ‘t voor de verandering ‘es met je eens…
gelukkig maar 😉