Ik kom uit een groot gezin, ben de oudste van negen. Dat is heel leuk maar je moet wel je eigen plek weten te bevechten. Voor sommigen was dat een plek aan de zijlijn, daar voelden ze zich het best thuis, anderen wilden juist in de frontlinie, haantje de voorste, zeg maar. Welke plaats je ook verkoos, je moest hem wel verdienen. En dat maakte ons weerbaar. Wij waren dat van jongs af aan gewend, onze geliefden hadden het soms moeilijker. Maar ook hen is het gelukt.
Plagerijen, schering en inslag. En dat verwerd nooit tot pesten, simpel omdat niemand dat toestond. En dat is nog steeds zo. Buitenstaanders kijken daar vaak wat vreemd tegenaan, wij weten gewoon niet beter.
Ik zat zo te denken over weerbaarheid.Weerbaarheid vroeg leren kan soms wel nare gevolgen hebben als het niet in een veilige omgeving gebeurt.tja jij hebt het geluk gehad zoiets op de goede manier te leren
Weerbaarheid aankweken is altijd beter dan speelbal zijn en blijven
juist ja
Soms een kwinkslag, soms keihard en op de man gespeeld,maar altijd binnen de grenzen. Zo heb ik het thuis ervaren, zo gaat het nu ook bij ons aan de eettafel
hier niet vel anders maar altijd met en vorm (niet altijd onderkend) van humor
Ja dat herken ik wel. Al was ons gezin niet zo heel groot
Wij waren met zijn 5-en
groot genoeg om je plek te moeten zoeken
Herkenbaar genoeg. 5 kinderen waarvan ik de oudste 🙂
dan leer je het vanzelf, nietwaar
Ieder is weerbaar op zijn eigen manier en leert het door schade en schande.