De Groninger mollebonen en Leeuwarder galgelappers

Mollebonen
De inwoners van de stad Groningen worden behalve stadjer ook molleboon genoemd. Dat stadjer is er om onderscheid te maken tussen de mensen uit stad en provincie. Molleboon heeft een historische herkomst. Een molleboon is een paardenboon, een soort tuinboon.
Wanneer er een nieuw stadsbestuur gekozen werd moesten er keuzeheren uit de wijken gezocht worden. Dit gebeurde door loting. De mannen moesten beurtelings een boon uit een zak halen, zwarte bonen waren nieten, wie de witte trok mocht de wijk vertegenwoordigen.
Het schijnt ook een Groningse lekkernij te zijn maar ik heb dat slechts van horen zeggen.

Galgelappers
Zoals iedere zichzelf respecterende stad had ook Leeuwarden zijn galg. Was die oorspronkelijk alleen voor de lokale crimineel, later werd die gebruikt voor de hele provincie. De Leeuwarder heren vonden dat de andere steden dan ook mee moesten betalen voor het onderhoud, iets waar de rest het niet mee eens was. Zo’n uitvoering van een vonnis bracht altijd veel volk op de been en de mensen van buiten de hoofdstad vonden dat de Leeuwarder de lusten genietend ook de lasten maar voor zijn rekening moest nemen.
Op een gegeven moment moet een Dokkumer schoenmaker eraan geloven. Hij had zijn altijd treiterende vrouw na twintig jaar eindelijk de hersens ingeslagen met een strijkijzer. En dat mag nu eenmaal niet, dus de man moest hangen. Na het genieten van zijn galgenmaal, ondersteund met een lekker slobberwijntje werd hij afgevoerd naar het galgenveld. Hij stond voor zijn hangplek en keek naar boven. Verontwaardigd riep hij de burgemeester.
“Ik mag dan mijn vrouw doodgeslagen hebben en mijn straf verdienen maar dat betekent nog niet dat jullie mij, een gewaardeerd nette burger, mogen hangen aan zo’n rotte galg. Ik eis dat ze eerst opgelapt wordt.”
De burgemeester moest de man gelijk geven, het vonnis werd uitgesteld en een timmerman verving de rottende onderdelen door nieuw hout. En sindsdien is de Leeuwarder een galgelapper.