Ja hoor, daar is mijn bekende coronaplaatje weer. We komen er niet vanaf. Van het virus niet maar voorlopig ook niet van de inperking van de gevolgen. Met een reproductiegetal van royaal boven de 2 slaat het duiveltje weer toe. Te vroeg is de beperking losgelaten, te enthousiast is daarop gereageerd. Geduld is een schone zaak, jammer dat we het betrachten ervan niet beheersen.
In eerste instantie dacht ik, laat maar. Het zijn nu jonge gasten die besmet raken en die hebben er over het algemeen weinig last van. Hoewel, long covid is ook geen prettige ervaring al kun je het wel navertellen. Aan de andere kant bouwen ze wel hun weerstand op, het is als het ware een vernelde eerste vaccinatie. Die redenering laat ik staan, ieder nadeel heeft nu eenmaal zijn voordeel zoals een bekende voetballer ooit zei.
Het probleem zit bij de ouderen die nog niet of niet volledig gevaccineerd zijn. Zij lopen kans op een besmetting met ernstiger gevolgen. En dan gaat het niet alleen over hen die qua leeftijd nog niet aan de beurt waren voor een tweede prik. Zo’n vijftien procent van de ouderen is ook nog niet beschermd. En dat is niet alleen omdat ze de vaccinatie weigeren. Vooral in achterstandswijken was de communicatie kennelijk ontoereikend. De nieuwe variant is bovendien wat agressiever.
Het beleid dat gevoerd is kan ik niet helemaal volgen. In het begin, en dat begreep ik, ging het erom de ziekenhuizen niet overbelast te laten raken. Voorkom dat we IC-bedden tekort komen, patiënten met andere problemen moeten ook geholpen worden, ons personeel wordt overbelast. Nu lijkt het de grootste zorg te zijn dat we weer op vakantie moeten kunnen gaan, festivals bezoeken en ons biertje of wijntje weer in de kroeg kunnen nuttigen. En ik begrijp en herken die behoeftes maar door die ongeduldige versnelling is het paard achter de wagen gespannen.
