Ik wil nu wel eens gewoon Mark zijn! Altijd, van jongs af aan werd ik in hokjes geplaatst, kreeg ik een etiket opgeplakt. En altijd liet dat etiket maar een klein stukje zien van wie ik werkelijk ben. Ik ben gewoon Mark, een intelligente vent die net zijn midlifecrisis onder controle heeft.
Vroeger, al in mijn lagere schooltijd werd ik bestempeld als een nerd, alleen maar omdat ik niets om sport geef en de meeste vakken op mijn sloffen bijhield. Ik denk nog steeds dat het pure jaloezie was van mijn klasgenoten. Altijd weer dat pesten, vooral van Floor. Wat had ik een hekel aan dat joch!
Floor was toch al wel zo’n beetje de gangmaker van onze klas. En dus had hij altijd wel een hele sliert meelopers om zich heen. Van die kinderen die zich alleen veilig wanen in een grote groep. Geen eigen mening, geen eigen initiatief. Ik voelde me juist helemaal niet veilig in die groep. Ik heb altijd mijn eigen bedachtzame mening gevormd, ik wijk dus kennelijk af.
Hoe vaak ik niet huilend van woede en machteloosheid thuisgekomen ben. “Bijt toch van je af” zei mijn moeder dan. Maar als je alleen tegenover zo’n groep staat doe je dat niet zo makkelijk. Maar ik zon op wraak, eens zou ik die etter voor goed …, ja wat eigenlijk?
Groep 8, ik weet het nog goed. Het nieuwe schooljaar was zoals voor de oudste leerlingen gebruikelijk met een schoolkamp in Brabant begonnen. Dat leek leuk maar was het niet, niet voor mij. Natuurlijk ging het pesten gewoon door, ik had niet anders verwacht. Maar de mogelijkheden waren hier veel groter. Vijf dagen dag en nacht en op een veel groter terrein dan alleen onze klas en de speelplaats. Dus nog meer dan anders buiten het zicht van het onderwijzend personeel. Drie dagen hield ik het vol, de vierde dag was Floor verdwenen. Ze hebben overal naar hem gezocht, politie erbij, de plaatselijke bevolking gemobiliseerd. Maar hij kwam niet meer boven water. Ik heb natuurlijk ijverig meegezocht, ik ben niet gek!
Nee, hij is niet gek…
Zo is het toch!
Een beetje gek?
Nou, vooruit, een beetje dan
heel triest dat het zover heeft moeten komen…
Niet echt gebeurd, het is mijn ziekelijk brein en wordt nog erger
LOL… zoiets zou ik ook hebben kunnen dromen! 😉
Het wordt nog erger!
Ha, krijg nou wat… kan ik al een paar dagen niet meer reageren 🙁 maar als ik mijn blogadres achterwege laar wel. Dan maar zo hé. Moordverhaal @->–
Ik miste je al ;-). Via de blogroll hiernaast ben je in ieder geval te vinden
Nee hoor, helemaal niet gek. Compleet gestoord. Dat dan weer wel.
onprettig gestoord, al kun je het anders ervaren
ik houd van dit soort verhalen.
op weblog heb ik ooit zelf zoiets geschreven. helaas kan ik mijn account daar niet meer in 🙁
dat vervelende web-log, ik heb gelukkig wel het nodige kunnen redden en had bovendien van veel blogs een back-up op hyves