Contactlenzen

Nog voor het einde van mijn lagere schoolperiode moest ik eraan geloven. De kwaliteit van mijn zicht was onvoldoende, dat werd dus een bril. Het woord nerd was nog niet doorgedrongen tot het idioom in de Lage Landen dus kon ik het met brillenjood doen. Niet dat ik daar mee zat, schelden doet geen zeer kregen we van jongsaf van onze ouders mee. (Ik weet het, schelden kan wel degelijk zeer doen maar dat onderdeel zat niet in onze opvoeding).

Wat maakt het ook uit, ik zette die stomme bril toch nooit op! Veel te lastig met buiten spelen en wat op het schoolbord geschreven werd kon ik toch wel lezen, desnoods bij het verlaten van de klas. Eenmaal op de middelbare school veranderde dat, werd ik een serieuze brildrager. Dat kwam vooral omdat mijn ogen achteruit holden. En zo heb ik menig bril versleten.

Een dienstfiets toen ik Hare Majesteit mocht dienen, ziekenfondsbrilletjes tijdens het sporten, van die ronde dingen met gekleurde glazen omdat John Lennon die ook droeg, gigamomturen in de zeventiger jaren. En uiteindelijk multifocale glazen want de leeftijd bracht met zich dat ik aan de leesbril moest en voor het beeldschermwerk had ik weer een andere sterkte nodig.

Dat multifocale was een ramp, ik kon er niet aan wennen, dat schakelen tussen boven- en onderkant van het brillenglas. Maar gelukkig was er een alternatief, de harde contactlens. Een verademing, niet meer dat zware ding op mijn neus. Een veel lichtere variant bleef nodig voor het lezen. Ik weet nog goed de sensatie die ik voelde toen ik voor het eerst zonder bril buiten kwam, de wind die mijn ogen verfrissend streelde. Een nadeel, de harde contactlens gaat drijven op het traanvocht. Niet dat ik een huilebalk ben, meer een lachebekje, maar ook dan vormen zich tranen. Dus er dreef wel eens een lens weg, kwijt, zoek, niet terug te vinden.

Door naar de volgende fase dan maar, de zachte contactlens. Wel wat duurder maar ook comfortabeler. En ik kon er van alles mee doen, zelfs zwemmen. En inhouden in de sauna. Ik zie ze nog voor me, dat hele dames één van de hockeyclub, vijftien blonde of geblondeerde jonge meiden, maatje zesendertig (behalve de keepster, die was van het soort ‘als ik voor mijn doel ga liggen ben je een knappe jongen als je er nog een bal in krijgt’). Vijftien maal twee pronte borstjes, vijftien nagenoeg kaalgeschoren venusheuveltjes. De teamspirit had bepaald dat er een simpele neerwaartse pijl schaamhaar moest blijven staan, alsof ik dan wel de weg geweten zou hebben! Maar ik dwaal af, de zachte contactlens was voor mij de ideale oplossing. Ik zag, ik voelde de wind.

De laatste maanden ging het mis. Drie maandlenzen nodig in een maand, steeds scheurde mijn rechterlens. Links was geen enkel probleem, alleen de rechter. Deed ik iets fout? Opnieuw werd me uitgelegd hoe je die dingen in- en uitdoet. Eerlijk gezegd, ik deed het goed, hooguit wat slordiger. Het is als autorijden, er kunnen verkeerde gewoontes insluipen. En na de uitleg voorzichtiger dan voorzichtig, een gewaarschuwd man telt immers voor twee. Ik loop nu al een paar dagen met een gewone bril op. Als ik lees of achter het beeldscherm zit dan staat de leesbril daar overheen. Morgen of overmorgen hoop ik mijn nieuwe contactlenzen te krijgen, Van een ander merk. En nu maar hopen dat die beter zijn!