De man van Lanzarote

Hij was bevriend met grote kunstenaars van zijn generatie als Dalí en Picasso. En hij had een uitstekende relatie met het bestuur van zijn eiland in de Atlantische Oceaan. Niet alleen een uitstekende relatie maar ook een artistiek overwicht dat hij ten volle wist te benutten.
Eind zestiger, begin zeventiger jaren kwam het massatoerisme op gang en Spanje wilde en kon zijn graantje meepikken. Langs de kusten verrezen in ijltempo enorme betonen kolossen om de grote stroom uit Noord Europa op te vangen.
Hij deelde de boosheid van Salvador als ze langs de kusten rond Barcelona toerden, hij deelde de ergernis van Pablo wanneer ze van Malaga naar Marbella reden. Hij verfoeide de hoogbouw rond het eens zo lieflijke Playa des Ingles. En hij begreep dat het ook voor de arme eilandbevolking van Lanzarote een weldaad zou zijn als een deel van de overvloed uit Noord Europa daarheen zou vloeien.
En dus maakte hij zijn architectonische plan en wist de bestuurders te overreden. Er mocht beslist geen hoogbouw komen. De nieuwbouw moest witgepleisterd zijn en de accenten als deuren, raamluiken en hekwerk moesten in het groen. En zo ontstonden badplaatsen als Puerto del Carmen en Costa Teguise. Voor de laatste plaats ontwierp bij de Pueblo Marinero, een toeristisch plein met toch een geheel eigen gezicht. Maar ook elders op het eiland liet hij markante monumenten achter, de Jardin de Cactus, de Mirador del Rio, zijn eigen grotwoning, even buiten Costa Teguise.
Zijn invloed is tanende, er is nu ook hoogbouw gekomen en de kleuraccenten zijn niet langer uitsluiten groen. Mar hij heeft duidelijk een stempel op de ontwikkeling van zijn eiland gedrukt. Hij? Hij heet César Manrique!