Het is zaterdagochtend. De met de zonnepanelen verbonden meter maakt me duidelijk dat er nog niets verdiend wordt. Ik kijk op mijn horloge, net half zeven. Mooi, nog maar een keertje omdraaien, er is nog wel een uurtje te gaan voor de wekker gaat. De wekker ja, in het weekend en voor een gepensioneerde. Dat gebeurt zelden, dat kan ik je verzekeren! En dat is maar goed ook, ik vind het maar niets.
Kwart over zeven ben ik toch maar mijn bed uitgegaan. De wekker af laten lopen zou immers niet alleen mij wekken.
Klokke negen uur draai ik de auto de bezoekersparkeerplaats van a.s.r. op, als eerste. Al snel zal blijken dat ik niet de eerst aanwezige was maar dat de nodige vrijwilligers hun auto al achter het pand hadden geparkeerd. De troubadour, een jongedame uit Nijmegen was al binnen, op zoek naar de mogelijkheden voor een versterkt optreden. Uiteindelijk werd het akoestisch, dat bleek toch wel het beste. Mensen waren druk in de weer met het vullen van de uitgiftepunten voor koffie, drankjes en de lunch. Alles liep gesmeerd, wij van de organisatie hadden best een uurtje uit kunnen slapen ;-). Goede voorbereiding en routine zullen we maar zeggen.
Half elf druppelden de eerste gasten binnen, een half uur later stond de gastenparkeerplaats helemaal vol. En uiteindelijk waren er ruim vierhonderd man binnen. ‘Gelukkig nieuwjaar.’En ‘Leuk dat je er ook weer bij bent’.
Velen namen een kijkje in de geheel gerenoveerde vleugel van het pand. Het was als bij Youp van het Hek, men vond het prachtig of helemaal niets, niets er tussenin. En al snel daarna zocht men de koffie met gebak en vooral de tafel waar de oud-collegae al een plekje hadden gevonden. De geanimeerde gesprekken over toen en nu kwamen op gang, slechts een bezoekje van de troubadour aan de tafel deed dat even verstommen.
Om twee uur liep het bedrijfsrestaurant leeg, togen de mensen weer huiswaarts. Voldaan, tevreden. Tot volgend jaar of tot 22 april, wanneer we de Utrechtenaren weer een seniorendag bieden.
🙂
Gezellig. De moeite van vroeg opstaan waard.