Een nieuwe mevrouw de Mari

Nee hoor, ik ruil de oude niet in. We hebben het veel te goed samen. Het ligt iets anders en ik ben er maar zijdelings bij betrokken. Onze Ivo is gisteren in het huwelijk getreden en zijn voormalig aanstaande is nu dus zijn echtgenote. Groot feest in de Zilverstad, dat laat zich raden.
Ivo had de nacht van donderdag op vrijdag in zijn ouderlijk huis geslapen. Ellen verbleef met haar ouders en zussen in hun eigen huis aan de Voorhaven. Daar, in het witte huis, was al volop beweging om zes uur in de ochtend en om even voor zeven stond de kapster/ visagiste voor de deur, gereed om de vier dames Dankers  feestklaar te maken. Hier begon de dag nauwelijks later, om goed zeven uur stond Ivo als eerste onder de douche. Maar wij mochten het aanzienlijk rustiger aandoen.  Op ons gemak genoten we van ons pistoletje met vers glaasje jus d’ orange en toen om even voor half tien fotograaf Henk arriveerde was er nog tijd genoeg voor een kopje koffie. Via de bloemist voor het bruidsboeket en de corsage reden we vervolgens het oude centrum door naar de Voorhaven. Op de afgesproken tijd, tien uur zou Ivo zijn bruid in de outfit van de dag mogen aanschouwen, een fotomomentje dus. En daarna ging het bruidspaar met Henk op stap om nog veel meer plaatjes te schieten. We zijn benieuwd naar het album, straks. Om half een werden we terug verwacht, gelijk met de daggasten.
Voor José was er dus gelegenheid om haar eigen kapster op te zoeken, Arjan en ik gingen huiswaarts. Arjan om nog een stukje nacht in te halen en ik kon de laatste hand leggen aan een powerpointpresentatie waarover later meer.
Tegen half een stonden we netjes aangekleed klaar voor onze tweede rit naar de Voorhaven waar, ze moeten haast wel op elkaar gewacht hebben, de daggasten allemaal min of meer gelijk binnen druppelden, stroomden dus eigenlijk. Een lunch van luxe broodjes vulde het tijdsgat tot twee uur, het moment waarop we onze wandeling naar het stadhuis begonnen. Dat is geen vijf minuten lopen, zelfs niet voor mijn 91jarige moeder. Gelukkig was het droog, mooier zou het geweest zijn als er een zonnetje geschenen had.. Maar als je 1 maart als trouwdatum kiest mag je niet te veel willen eisen met betrekking tot het weer.

De huwelijksceremonie
Ambtenaar van de burgerlijke stand, Carla Melieste, deed het voortreffelijk. Een mooie persoonlijk op het bruidspaar geschreven en aan het stel gerichte toespraak en uiteindelijk een door beiden met ja beantwoorde vraag deed de spanning wegnemen. Spanning die vooral een deel van de dames tot dan parten speelde. Bijzonder, ik had dat tenminste nog niet eerder tijdens zo’ n bijeenkomst meegemaakt, was het mooie muzikale intermezzo, verzorgd door Ivo’ s buurman Jeffrey. En de twee gedichten die Ellen las. Tijd voor een feestje!

Het bruiloftsmaal
Na nog de nodige foto’ s en een korte wandeling terug naar de Voorhaven kon het feest beginnen. Nu niet in het witte huis maar schuin aan de overkant, bij het statige Hotel Belvedere. Een glaasje bubbels, een heerlijke amuse en gelegenheid om het paar te feliciteren gingen vooraf aan het heerlijke driegangendiner dat gegarneerd werd met toespraken van de vaders, de eerder genoemde powerpointpresentie waarin de moeders, ondersteund door sheets vol oude foto’ s, in het kort een beeld schetsten van de groei van hun kinderen tot nu toe. De laatste sheet toont het bruidspaar in vol ornaat. De zussen van Ellen lieten zich niet onbetuigd en hadden een grappig lied gemaakt. En datzelfde, maar dan weer heel anders deden de vriendinnen. Het diner werd gesloten met een lekker stuk bruidsijstaart waarna het gezelschap verhuisde naar de grote zaal. Nog een half uurtje en een kopje koffie voor de eerste avondgasten kwamen.

Het feest
De DJ van dienst heeft zijn apparatuur opgebouwd en de meeste gasten zijn binnen en hebben hun gelukwensen overgebracht. Tijd voor de openingsdans. Ach, die had ik moeten filmen maar wist ik veel. Het bruidspaar had er enorm veel werk van gemaakt en verrast het publiek met een heerlijke show. Daarna is er constant beweging op de dansvloer gebleven. Wie dat wilde kon ver genoeg van de muziek zitten om een rustig ongestoord gesprek te voeren. De bediening was perfect, de culinaire hapjes erg lekker. En zo werd het ongemerkt laat. Royaal na enen liepen wij huiswaarts, moe maar voldaan. De afterparty hebben we maar gelaten voor wat het was. Arjan niet, die is nog wel even gebleven.

De volgende ochtend
Alle hotelkamers waren volgeboekt, ongeveer een kwart van de feestgangers is blijven slapen. Ellens ouders en zusjes sliepen weer aan de Voorhaven en schoven net als José en ik aan aan het hotelontbijt. En op die manier konden we nog even terugblikken op wat geweest was. De unanieme conclusie was perfect, waarom zou je meer woorden gebruiken als je het met één afkunt.