Als ik ergens een hekel heb dan is het wachten. Wachten duurt lang zongen Ernie en Bert al in Sesamstraat. Als het even kan mijd ik het of probeer ik het zoveel mogelijk te beperken.
Steeds vroeger ging ik vroeger van huis, enkel en alleen om de spits te vermijden. Bij afspraken in een van de grote steden zorgde ik ervoor om vier uur de stad uit te zijn. En nu ik niet meer werk hoef ik ook niet meer achteraan in de voortkruipende rij aan te sluiten.
Meestal dan, en enkele keer ontkom ik er niet aan. Zoals gistermiddag, ik vertrok om half vijf uit Nijkerk en nog voor Amersfoort stond de weg vol. Rond Utrecht was het verschrikkelijk en zelfs op de provinciale weg tussen Benschop en Lopik was het raak. Al met al deed ik over die vijftig kilometer meer dan anderhalf uur. Het!
