Het Englandspiel

Vandaag presenteren we ons boek Wel gebogen, niet gebroken (dat wil zeggen, wanneer de weersomstandigheden een rit voor de genodigden verantwoord is). Ik vertel daar een verhaal dat niet in het boek past omdat de geschiedenis zich afspeelt meteen nadat de hoofdpersonen gearresteerd zijn. Maar er is een directe relatie tot de in het boek beschreven verzetsgroep.

Journalist Huub Lauwers was in mei 1940 voor zijn werk in Djakarta.  Naar bezet Nederland teruggaan was voor hem geen optie, hij meldde zich in Londen en bood zijn diensten aan. Daar kreeg hij een opleiding tot marconist. Oktober 1941 landt hij met de parachute bij Ommen, samen met Thijs Taconis. De mannen melden zich bij Christiaan van den Berg en sluiten aan bij zijn verzetsgroep. Huub Lauwers moet dan ook menige via Henk Bastiaans binnengehaalde informatie doorgeseind hebben. Omdat het risico aanwezig was dat hij vroeg of laat door de Duitsers zou worden opgepakt werd afgesproken dat hij in dat geval mee zou werken maar zijn berichten zouden dan niet meer de afgesproken veiligheidscode hebben. Op die manier kon men de vijand zand in de ogen strooien.

De wapendropping op 3 maart 1942 nabij Hooghalen leek een succes.

Maar het draaide uit op een drama. De verzetsgroep van kapitein Christiaan van den Berg waar de gebroeders Bastiaans ook toe behoorden, had de dropping grondig voorbereid en via marconist Huub Lauwers de afspraken met Londen gemaakt. Bij die voorbereiding was ook George Ridderhof betrokken. George werd gezien als een prima kracht, dacht mee in de organisatie en deed mee in de uitvoering. Maar wat de anderen niet wisten, George was in dienst van de Abwher en geïnfiltreerd in de Haagse groep.

De gedropte wapens die door Ridderhof naar Arnhem zouden worden gebracht werden door hem afgeleverd bij de Duitsers. En, in de dagen erna komt er een arrestatiegolf op gang, op 6 maart worden onder andere Christiaan van den Berg en Huub Lauwers gearresteerd, Henk en Gerard Bastiaans en Luuk Honselaar worden op 30 maart opgepakt.

De Duitsers probeerden Lauwers inderdaad over te halen en na enige tijd tegenstribbelen voor de vorm gaf hij toe, hij ging de Duitsers helpen. Uiteraard zonder de veiligheidscode, conform de afspraak met Londen.

Maar in Londen zat men te slapen. Men negeerde het ontbreken van de code in de berichten die uit Nederland kwamen. Gevolg, de Duitsers hadden lange tijd de regie over wat en wie er naar Nederland gestuurd werd. Wapendroppings vielen rechtstreeks in handen van de mof, 59 spionnen werden na hun landing direct door de Duitsers opgepakt. Uiteindelijk executeerden de Duitsers 54 van hen. Pas nadat twee van hen uit Haaren wisten te ontsnappen en Londen op de hoogte brachten van het Duitse dubbelspel eindigde dit met een cynisch bedankje van Herr Major Gisbers, leider van de Wehrmacht in het Haagse. Deze kwalijke periode kwam in de geschiedenisboeken terecht als het Englandspiel.

Huub Lauwers werd na de oorlog verweten gecollaboreerd te hebben. Met de grootst mogelijke moeite kon hij de rechtbank overtuigen van zijn goedertrouw. In het jaar 2000 wordt een deel van het oorlogsarchief in Engeland vrijgegeven. Het lijkt erop dat Londen toch niet heeft zitten slapen maar meespeelde om de Duitsers in de waan te laten dat op korte termijn een geallieerde invasie op de Hollandse kust op handen was. Daardoor kon Hitler zich niet volop richten op het oostfront. Lauwers, die in 2004 op negentigjarige leeftijd overleed moet verzucht hebben:
 “Dan waren die 54 jonge mensenlevens toch nog ergens goed voor.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.