Hobbymarkt

Kraam, nummer 36, in de Hoofdstraat. Meer wist ik niet en in de Hoofdstraat was het al een drukte van belang. Eerst maar even erdoor lopen en kijken we ik 36 kon vinden. Precies aan het andere eind. Prima plek, nog even en ik sta in het zonnetje. Maar hoe kom ik er? Vanaf de kant waar ik nu met de auto sta lijkt me niet de beste optie. In de smalle straat staan aan weerskanten kraampjes die men aan het opbouwen is. Langs de andere kant, even tegen de toegestane rijrichting dan maar. Het mag wel niet maar er is toch nog nauwelijks verkeer. En zo sta ik om negen uur bij mijn toegewezen stekkie. Snel de spullen uitladen en een toegestane parkeerplaats zoeken. De dag kan beginnen. Schilderijen en boeken krijgen een plek op mijn drie meter. Twee tafelezels, wat kleintjes plat, de boeken op titel in waaiertjes. Er blijkt nog een schraag te staan, achtergelaten door de marktmeester. Ik sleep hem met hulp achter mijn kraam en hang er nog drie schilderijen in. De grote ezel zet ik achter de plank, met een stoeltje erbij. Ik ben van plan daar wat te gaan schilderen op de stille momenten, als die er al komen.

Rond tien uur komt de gang er een beetje in. Het normale zaterdagse winkelpubliek, verbaasd dat er kraampjes staan. Wel leuk natuurlijk, maar ze komen gewoon voor de slager, zoeken nieuwe schoenen of willen zich een nieuw montuur aan laten meten. De eerste kijkers, wat bekenden. Complimenten: ‘ Leuk werk, mooie kleuren’. Kijken, kijken, niet kopen. Rond half een wordt het stiller, niet dat het ooit druk is geweest. Bergambacht moet eten, wat winkelpersoneel geniet van de lunchpauze en snuffelt wat rond, kijken, kijken, niet kopen.
Later toch bijna een klant, een van de schilderijen vindt ze prachtig. Ze vraagt wat het moet kosten.
‘Wat u er voor wilt geven, ik hoef er niet van te leven,’
‘ Ik durf niets te zeggen, ik zou u beledigen.’
Ik noem toch maar een prijs, ze loopt door. Even verder zie ik haar in haar portemonnee kijken, ze schudt het hoofd en loopt door zonder omkijken. De prijs was niet hoog maar te hoog, Als ze het gezegd had had ze het voor niets mogen meenemen, nou ja, misschien voor weinig. En over tig jaar dapper in TUSSEN KUNST EN KITSCH kunnen zeggen dat ze het voor een grijpstuiver op een markt gekocht had. Arme van Gogh, ik begrijp het.
Mijn schilderij vordert, het blijft rustig. Af en toe een kijker, een gezinnetje met kinderen komt voor de derde keer langs. De kinderen vinden het prachtig, komen ogen te kort maar uiteindelijk moeten ze toch mee. Twee meisjes van een jaar of twaalf vertellen trots dat ze ook tekenen en schilderen. Het valt me op dat stelletjes voorbij komen, zij wil kijken, hij trekt haar mee, en andersom hij wil kijken en zei: ḱ’Loop eens door!’
Tegen vieren pak ik in, er gaat evenveel mee terug. Nee, een schilderij meer, het werk is afgekomen.
En toch, hè, het was een heerlijke dag. Niets verkocht, een verloren dag? Welnee, lekker in het zonnetje gezeten, schilderij gemaakt, gelachen, mensen gekeken. En weer een ervaring rijker.