Nooit gedacht

Ik duw mijn al behoorlijk gevulde winkelwagentje door de supermarkt. Het boodschappenlijstje is niet door mij gemaakt, de supermarkt niet door mij gekozen. Ik ben een aardige man en als iemand hulp nodig heeft en ik kan die leveren, dan doe ik dat ook. Maar boodschappen doen in een min of meer vreemde winkel is lastig, waar staat dit, waar dat. Boodschappen doen van een ander dan je eigen lijstje biedt nog een tweede handicap, wat zijn pauzekoeken, wat is elitehaver. Enfin, het meeste is gevonden maar zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst. De vakkenvullers moeten uitkomst bieden.
‘Hé, Carel, dat is lang geleden!’ En inderdaad, de dame in kwestie, ik heb met onder andere haar een paar jaartjes een aquarelles gevolgd bij de Volksuniversiteit. Maar dat was jaren terug. We kijken samen even terug op de leuke tijd en ik concludeer dat ik alleen nog maar met Liesje samen schilder, de rest is min of meer uit zicht geraakt.
‘Ach ja,’ zeg ik, ‘Liesje en ik zijn getrouwd’.
Dat had ze niet meegekregen maar: ‘Leuk, dus jullie schilderen nu samen aan de keukentafel’.
‘Ho, ho, wel getrouwd, maar niet met elkaar hoor!’ Lachend duw ik mijn karretje naar de vakkenvuller: ‘Weet jij waar ik de elitehaver kan vinden?’ Ook hij gaat eerst bij de Brinta en havermout kijken maar komt uiteindelijk uit bij een bakje gemengde noten.