Het KNMI beloofde een natte zondagmiddag, reden om mijn wandeling al in de ochtend te plannen. Reden ook om de middag maar eens een biodcoopje te pikken.
Daar maak ik geen gewoonte van, twee uur stilzitten is nu eenmaal niet mijn ding en bovendien zijn er maar weinig films waar ik naar wil kijken.
Maar one love over Bob Marley in pakweg de tweede helft van de zeventiger jaren leek ons de moeite waard.
Met de bus van kwart voor twee naar Gouda, ruim op tijd voor een kopje thee voor de film begint. Ik schrok wel van de prijs, zes euro voor twee glazen kokend water, akkoord, we mochten er een theezakje naar keuze inhangen.
Eerst een voorprogramma van zo’n twintig minuten waarin we vooral worden uitgenodigd vaker te komen. Maar het onder de noemer verwacht gebrachte bevestigt slechts mijn weerzin tegen deze vorm van vermaak.
Dan eindelijk de film waar we voor gekomen zijn. Een mooi beeld van de artiest en zijn gevolg in roerige tijden voor Jamaica. Inzicht in wat Rastafari in houdt en welke rol Marley daarin speelde. Veel muziek, jammer dat het steeds bij fragmenten bleef. Maar al met al een juiste keuze.
De bus terug zien we wegrijden, het half uur wachten vullen we met een wandeling met omweg naar de volgende halte. Dat kan, het KNMI heeft de beloofde buien niet geleverd.
