Ik kom huilend thuis, gevallen en dat doet zeer. Als achtjarig jochie mag je dan tranen hebben.
“Is je broek kapot?” Mijn moeder is opgelucht dat dat niet het geval is. Die geschaafde knie gaat wel weer over. Niet veel later, ik val wel vaker, ben ik er zelfs trots op, jongensknieën!
Een kapotte broek zou ze moeten verstellen en ze had al genoeg om handen. Niet dat ze hardvochtig was, wel praktisch ingesteld.
Ze was zeker geen curlingmoeder, zou het woord ook niet begrijpen al was het maar dat ze nooit van dat spel op het ijs gehoord had. De baan van de te spelen schijf wordt daarbij in ijltempo geplaveid. Ieder remmend vuiltje wordt tijdig verwijderd, er mag niets in de weg liggen om het doel ongehinderd te bereiken.
Niet in alle gevallen natuurlijk maar soms denk ik wel eens, laat zo’n kind eens lekker onderuit gaan, de vingers branden, wat dan ook.
Ik ben in ieder geval blij dat ik geen curlingouders had.
