Een van de onderwerpen die we in onze Studiekring bespraken was de ecologische voetafdruk. Geen eenvoudig onderwerp en we zijn, vanzelfsprekend, niet tot een eenduidige oplossing van de problematiek gekomen. Dat hoeft natuurlijk ook niet.
Wat wel nuttig is is dat we ieder voor zich kritisch kijken naar hoe we met de schaarste, met het milieu ook, omgaan. Is ons huis geïsoleerd? Hebben we die nieuwe vul maar in nu nodig of kunnen we nog wel even met de huidige vooruit? Is dat apparaat nog te herstellen? Waarom nemen we de fiets niet voor die boodschap of de bus in plaats van altijd die eigen auto? Er zijn legio mogelijkheden om wat zuiniger om te gaan, ook voor wie al jaren met dit soort dingen bezig is. Alle beetjes helpen.
De grote winst is volgens mij echter niet te halen met de optelsom van die persoonlijke inspanningen. Waar we vanaf moeten is dat enorme gewicht dat het kapitaal op iedere collectieve beslissing heeft. Waarom moeten rijken rijker worden, waarom moeten rijke landen de dienst uitmaken? Waarom zijn we niet allang tevreden en gunnen we anderen ook dat.
Het meer, meer, meer leidt niet tot de oplossing. We maken alleen maar onszelf gek en ondertussen plunderen we de aarde.
Doemdenken? Nou nee, eerder realisme.
