Gisteren schreef ik een blog over het kantoorleven in 1965, dat wil zeggen, een van de aspecten daarvan, het plagen, zo je wilt pesterig gedrag. Jiskefet heeft daar een hele serie over gemaakt, Debiteuren, crediteuren, kantoorhumor. Je kunt zoiets leuk vinden, je mag ervan walgen. Ik gun ieder zijn mening. Op de blog van gisteren kreeg ik onder andere deze reactie van Nieuwetrui:
Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind dit soort dingen gewoon niet leuk. Wie weet wat voor trauma die jongen daar aan over heeft gehouden.
Ik heb daar wat moeite mee. Niet met de reactie, zoals gezegd, ieder zijn mening. Maar met dat beschermende. Ik vind dat we doorslaan, liever doorgeslagen zijn. Als ik vroeger thuis kwam met een kapotte knie dan zei mijn moeder: ‘dat gaat wel weer over, gelukkig is je broek niet kapot!’
Tegenwoordig moeten er rubber stoeptegels onder speeltoestellen liggen, stel je voor dat het kind zich bezeerd.
Ik ken een vader die zijn kinderen, zijn vrouw was er dan niet bij, het advies gaf maar eens aan een stoeptegel te likken, dan bouwden ze weerstand op. Hij meende dat niet, het advies werd niet opgevolgd maar de gedachte erachter is duidelijk.
Hou me ten goede, pestgedrag op school keur ik niet goed, daar moet, ook wat mij betreft, tegen opgetreden worden. Maar mensen moeten wel leren dat ze in de maling genomen kunnen worden.
Iemand als de Hennie in het vorige blog loopt vast, simpelweg omdat hij niet genoeg gehard is in de maatschappij. Zielig? Misschien, maar hij kan het ook oppakken en eraan werken. Of hij blijft zo goed gelovig en dan is hij rijp voor iedere populist die misbruik van hem wil maken.
Er is inderdaad een verschil tussen plagen en pesten. Plagen mag, maar pesten niet. De scheidslijn is moeilijk te bepalen, maar ik denk dat je het als volgt kan zien: bij plagen kan ook het slachtoffer achteraf om de grap lachen (als een boer met kiespijn?), bij pesten gaat men door terwijl duidelijk is dat het slachtoffer dit absoluut niet leuk vindt.
En plagen zou iedereen op voorbereid moeten worden. Niets is leuker dan iemand af en toe in de maling te nemen.
BTW: in onze vriendengroep hebben wij iemand die niet zo goed tegen plagerijtjes kon (gelukkig geen boze ouders daarbij), maar door stug te blijven plagen naast dat we hem lieten merken dat hij geaccepteerd werd kan hij ondertussen nu wel tegen een plagerijtje EN hij weet zelf ook hoe hij een goedgeplaatste plaagstoot kan geven. Enne: we zijn nog steeds goede vrienden!
dank voor je reactie. Je zult je afgevraagd hebben waar die bleef. Hij verdween zonder dat ik er erg in had in de spambox maar ik heb ‘m kunnen redden.
En die jongen allerlei nutteloze dingen laten doen is geen misbruik? Eén keertje is leuk maar je moet niet overdrijven.
ach, kom, zo worden watjes gemaakt
of voor altijd gefrustreerde zielen…
Enerzijds wordt er de dag van vandaag teveel verpamperd, zoveel is waar maar anderzijds…. een keertje plagen kan, mag, moet kunnen maar als het steevast dezelfde is omdat het bij hem/haar nu eenmaal altijd pakt dan loop je het risico dat de dunne lijn die er loopt tussen plagen en pesten overschreden wordt.
mee eens, hoor maar niet te snel zielig doen.
Mensen die altijd maar weer het pispaaltje zijn, kunnen opeens rare dingen gaan doen. (lees bv je eigen verhaal “moordgoser” nog maar eens terug.
Bovendien blijven geestelijke klappen langer hangen dan lichamelijke klappen.
natuurlijk kun je te ver gaan, beide kanten op. Wat ik wil aangeven is dat er wel eens te veel gepamperd wordt.